Ο Wednesday 13 (κατά κόσμον Joseph Poole), έγινε ευρύτερα γνωστός ως frontman των Murderdolls, ενός αρκετά επιτυχημένου gothic/horror punk group. Είναι όμως ιδιαίτερα δραστήριος και σαν σόλο καλλιτέχνης, έχοντας κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ με αυτό το project, ενώ συμμετείχε και σε πολλές άλλες μπάντες με αυτό το στυλ. Τώρα γιατί εξακολουθεί ακόμα να απασχολεί δεν γνωρίζω. Πόσο ακόμα πουλάει δηλαδή αυτό το ντεμέκ horror punk που πρεσβεύει;
Το Bloodwork, λοιπόν, είναι ένα EP το οποίο περιέχει δύο ακυκλοφόρητα tracks, δύο ακουστικές εκτελέσεις από κομμάτια παλαιότερων δίσκων, μια επανηχογράφηση, και μια διασκευή. Ουσιαστικά λειτουργεί σαν προάγγελος του Skeletons. Και βυθίζει τον ακροατή στην απόλυτη βαρεμάρα. Ο τύπος αυτός είναι κλασική περίπτωση που ή θα τον μισήσεις ή θα τον λατρέψεις. Προσωπικά, το μόνο που μου ερχόταν να γράψω όταν άκουγα το Bloodwork, ήταν ένα μεγάλο ΧΑΛΙΑ! Από το εναρκτήριο “B-Movie Babylon”, όπου ακούω αυτή την εκνευριστική φωνή του να προσπαθεί να βγάλει κάτι σέξι και τρομακτικό με πιάνουν γέλια. Το concept αίμα, βίαιο σεξ, πόνος, απογοήτευση και ζόμπι που κυκλοφορούν ελεύθερα έχει ακουστεί, έχει τιμηθεί, έχει ξεχειλώσει όσο δεν πάει πια, ΟΚ, το καταλάβαμε φίλε, έλεος, δεν πάει άλλο!
Μπορεί αυτό το EP να διαθέτει μόνο 6 tracks, αλλά τα καταφέρνει να σου κάνει τα νεύρα κρόσσια και να σου χαλάσει τη μέρα. Καλύτερα να παραλείψετε τη διασκευή στο πασίγνωστο “Running Down A Dream” των Tom Petty & The Heartbreakers, για το καλό της ψυχικής σας υγείας. Για τους στίχους δεν θα το συζητήσω καν, νομίζω στο “I Love To Say Fuck” -επανηχογράφηση από τους Murderdolls – ο κύριος Παρασκευή και 13 τα δίνει όλα: «I love to say fuck when I’m driving in my car/ Fuck when I’m walking in the fucking park/ Fuck if you don’t like what I say/ I love to say fuck every fucking day! YEAH!»! Για το τέλος δε αφήνει το “My Demise” και το “Skeletons” σε ακουστικές εκδοχές. Καλύτερα να ακούσεις νύχια να χαράζουν πίνακα παρά αυτό…
Λοιπόν, όπως είπα, τον κύριο Poole, κάποιοι τον εκτιμούν, κάποιοι τον σιχαίνονται. Στους Murderdolls ήταν κάπως ανεκτός. Σε ό,τι έχει ακολουθήσει μετά από αυτό είναι απλά ανυπόφορος. Δεν ξέρω βέβαια με ποια κριτήρια θα καταλήξει κάποιος ότι γουστάρει αυτό που ακούει. Τα μόνα ελαφρυντικά θα είναι λόγω του ότι ο Manson και o Rob Zombie ήταν στις δόξες τους όταν φόραγε pampers. Εγώ πάντως το συστήνω για σουβέρ σε σπίτι με goth διακόσμηση. Θα κάνει πάταγο.
