Μάλλον φταίει το εγχώριο MTV για το ότι τελικά ανακαλύψαμε και στην Ελλάδα τον Armin Van Buuren κι έτσι έφτασε και εδώ το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ – με καθυστέρηση ενός χρόνου και ενώ ήδη έχει κυκλοφορήσει το τέταρτο (τύποις τέλος πάντων, αφού πρόκειται βασικά για ένα remix άλμπουμ του Imagine). Συμβαίνουν αυτά στη χώρα μας, ακόμα και όταν έχεις να κάνεις με έναν σούπερ σταρ του μεγέθους του Van Buuren – του ανθρώπου δηλαδή ο οποίος στα 32 του έχει κατορθώσει να στρογγυλοκάθεται για δύο συνεχόμενες χρονιές στην κορυφή της λίστας του περιοδικού DJ Mag. Πράγμα που σημαίνει, για να μην πολυλογούμε, ότι είναι ο κάτοχος του τίτλου του «καλύτερου DJ του κόσμου».
Οι «ψαγμένοι» της electronica, βέβαια, απεχθάνονται τον Ολλανδό. Με την ίδια λογική που απεχθάνονται και τον Γάλλο (David Guetta), τον Γερμανό (Paul Van Dyk) ή τον Βρετανό (Paul Oakenfold), η οποία δεν απέχει ιδιαίτερα από τη λογική που κάποιοι στο pop/rock σινάφι απεχθάνονται την Kylie, τη Madonna και τις/τους συναφείς αστέρες. Στα αυτιά τους η μουσική αυτή δεν αντιπροσωπεύει παρά ένα φτηνιάρικο, πλαστικοποιημένο και συνταγοποιημένο mainstream, δεν είναι παρά φτηνή pop (με την έννοια της δημοτικότητας, όχι υφολογικά) που μετέρχεται ηλεκτρονικών μέσων ώστε να κάνει τη διαφορά. Δεν έχουν – πάντα – άδικο. Αλλά ως πιουρίστες βλέπουν τα πράγματα μανιχαϊστικά και ο μανιχαϊσμός δεν είναι ασφαλής οδός για να πορεύεσαι όταν ασχολείσαι με κριτικές (ούτε και γενικότερα, αλλά αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση).
Για να εξηγηθούμε όμως πιο σταράτα, αν με ρωτήσετε ειλικρινά ούτε εμένα μου αρέσει προσωπικά η μουσική του Armin Van Buuren. Καλούμενος όμως να γράψω και να βαθμολογήσω το Imagine, θα έπρεπε νομίζω να πάω να κάνω άλλη δουλειά αν αυτό το γούστο με εμποδίζει να παραδεχτώ πόση pop στόφα διαθέτει το hit του άλμπουμ “In And Out Of Love”, όπου τα κρυστάλλινα φωνητικά της Sharon Den Adel των Within Temptation κάνουν πραγματικά τη διαφορά, συμβάλλοντας τα μάλλα στη δημιουργία ενός κομματιού που το βλέπω να λιώνεται στο παίξιμο και στη χώρα μας – τώρα ειδικά που οι διαθέσεις γίνονται ολοένα και πιο καλοκαιρινές. Ο υπόλοιπος δίσκος ομολογουμένως δεν διαθέτει τίποτα ανάλογο, ενώ η διαδρομή του μοιάζει αρκετά ευπρόβλεπτη: τεράστια σε διάρκεια trance κομμάτια, με παχύ, μαζικό ήχο και λεία παραγωγή, αφελείς γενικά στίχους και ομογενοποιημένα λίγο-πολύ φωνητικά συγκροτούν το «περιβάλλον» και έκπληξη δεν υπάρχει πουθενά. Αντιθέτως τη νιώθεις πού και πού τη στασιμότητα να απειλεί το σύνολο.
Από τους όσους πάντως βγάζουν δίσκους ακολουθώντας κατά γράμμα το παραπάνω ηχητικό πλαίσιο, ο Van Buuren είναι μέσα στις δυο-τρεις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις – ακούστε αν αμφιβάλλετε τι κάνουν φέτος πάνω στην ίδια ακριβώς συνταγή οι Cosmic Gate και θα πιάσετε αμέσως πόσο ανώτερες είναι οι συνθέσεις του Ολλανδού στο Imagine και γιατί. Ίσως γιατί προσέχει να μην αφήσει την trance του να ξεπέσει σε ένα μονότονο ντάπα-ντούπα; Μήπως γιατί η pop πλευρά των κομματιών του δεν είναι τόσο άχρωμη όσο των περισσοτέρων συναδέλφων του; Ή γιατί πρόκειται για πραγματικό μάστορα στο να αλλάζει διαρκώς τόνους και ρυθμούς, πότε επιβραδύνοντας με καλοδουλεμένα πλήκτρα και πότε αφήνοντας τα beats να πρωταγωνιστούν;
Ό,τι και να διαλέξετε θα πέσετε μέσα. Και, ναι, σαφώς υπάρχουν πολλά ουσιαστικότερα πράγματα να ακούσετε αν σας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική. Και, ναι, εννοείται πως μπορείτε να παρακάμψετε τον νέο δίσκο του Van Buuren χωρίς να χάσετε και κάτι. Αλλά τίποτα από αυτά δεν κάνει το Imagine κακό δίσκο.
