Για ανεξάρτητη εταιρία, μια χαρά τα έχει καταφέρει η Domino. Ξεκίνησε το 1993 και ενώ η πρώτη δεκαετία δράσης της δεν άφησε τίποτα σπουδαίο, τα τελευταία χρόνια μπορεί να υπερηφανεύεται ότι από τα σπλάχνα της βγήκαν γκρουπ όπως οι Franz Ferdinand, οι Kills και οι Arctic Monkeys. Ακόμα, συντέλεσε στην πρόσφατη αποδοχή των Animal Collective από ένα κοινό το οποίο τους αγνοούσε, παρόλο που εδώ μεγάλο ρόλο έπαιξε και το σπουδαίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν. Ένα από τα πρόσφατα στοιχήματα του label, είναι και ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός Kenny Anderson, ο οποίος στο παρελθόν έχει βγάλει πάνω από είκοσι άλμπουμ σε μορφή CD-R. Ο Anderson υπήρξε μεταξύ άλλων τραγουδιστής των Skuobhie Dubh Orchestra και των Khartoum Heroes, συγκροτήματα που αν αγνοείτε καλό θα είναι να συνεχίσετε να το κάνετε γιατί δεν τους ξέρει κανείς. Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο King Creosote, που πολλοί έχουν τη λανθασμένη εντύπωση πως αποτελεί όνομα του γκρουπ του, ο Anderson έχει κυκλοφορήσει δύο ακόμα άλμπουμ στο παρελθόν, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Το Flick The Vs. είναι η πρώτη του κυκλοφορία για τη Domino και η ευκαιρία του να απευθυνθεί σε ευρύτερο ακροατήριο. Υπάρχει μια φολκίζουσα ατμόσφαιρα η οποία συχνά καταφεύγει σε μονοπάτια ηλεκτρονικά, κάτι σαν αυτό που είχε κάνει πέρυσι ο Ben Weaver με το The Ax In The Oak. Η όποια γοητεία των τραγουδιών, όμως, προκύπτει από τις ενορχηστρώσεις και όχι από τους στίχους ή τις μελωδίες. Για παράδειγμα, το “Two Frocks At A Wedding” – ένα από τα highlights – επαναλαμβάνει την ίδια μουσική φράση και στο κουπλέ και στο ρεφραίν για πέντε λεπτά. Eνδιαφέρον τραγούδι γίνεται χάρη στην ενορχήστρωση, στον συνδυασμό του rock ήχου με ένα κολάζ από σύνθια στην προκειμένη περίπτωση. Στις καλές στιγμές συγκαταλέγεται και το “Rims”, που συνδυάζει ακορντεόν και ακουστική κιθάρα με ψηφιακά ντραμς και κορυφώνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο μπιτ. Ακόμα, τα φωνητικά του King Creosote είναι αρκετά προσεγμένα, με μπόλικα falsetto αλλά και μια γερή δόση σκοτσέζικης μελαγχολίας, ανάλογη με αυτή του συμπατριώτη Roddy Woomble των Idlewild.
Το κακό με το άλμπουμ αυτό είναι ότι ο Κing Creosote φαίνεται πως είχε πάρα πολλές ιδέες και εν τέλει δεν πέταξε καμία. Το αποτέλεσμα είναι συμπαθητικό, αλλά ο δίσκος καταλήγει να είναι μια συρραφή από ήχους, παρά μια ουσιαστική κατάθεση. Το πάντρεμα της folk με την ηλεκτρονική μουσική μοιάζει με στοίχημα που δεν έχει ακόμα κερδηθεί, ούτε από όσους το έκριναν ανέφικτο αλλά ούτε και από εκείνους που το επιχείρησαν χωρίς μέτρο και χωρίς σπουδαίες συνθέσεις, όπως εδώ.
