Όταν κάποιος λέγεται Will Oldham, έχει κυκλοφορήσει μουσική κάτω από τα ψευδώνυμα των Palace, Palace Songs & Palace Brothers, ακολουθεί σόλο καριέρα βγάζοντας δίσκους με το κανονικό του όνομα αλλά ταυτόχρονα δραστηριοποιείται μουσικά και ως Bonnie “Prince” Billy κυκλοφορώντας περισσότερους (και καλύτερους) δίσκους απ’ ότι ως Oldham και ισχυριζόμενος μάλιστα πως πρόκειται για άλλο άτομο, το οποίο ευχαριστεί δημόσια για τα τραγούδια που μαζί γράψανε, τότε πιθανότατα έχει κάποιο θέμα. Και με το δεδομένο πως η φάτσα του μοιάζει με αναθρεφτή πουλερικών ορμώμενου εκ του περήφανου αμερικανικού νότου, είναι δύσκολο να φανταστείς πως το θέμα του θα είναι η εργασιομανία. Μιλάμε για ένα άτομο που έχει κυκλοφορήσει καμιά εικοσαριά δίσκους με όλα του τα ονόματα, έχει συνεργαστεί με τους πάντες στον χώρο του alternative rock, έχει διασκευάσει από R. Kelly μέχρι Bjork και στα διαλείμματά του βγάζει κάνα live άλμπουμ – για να βλέπει πώς ακούγεται επί σκηνής.
Το Is It the Sea? αποτελεί λοιπόν το τρίτο live άλμπουμ του Oldham, ηχογραφημένο στη διάρκεια της περιοδείας του στη Σκωτία to 2006. Η περιοδεία είχε σκοπό την προώθηση του τότε πρόσφατου δίσκου του The Letting Go, κάτι που τελικά δεν αντικατοπτρίζεται στην τελική επιλογή των τραγουδιών, καθώς περισσότερο ένα συνολικό best of ακούμε εδώ, όπου συμπεριλαμβάνεται και η εποχή των Palace Music. Πιο συγκεκριμένα, στα 13 κομμάτια του Is It the Sea? θα έρθετε σε επαφή με το γνώριμο folk στυλ του Oldham, τις αργόσυρτες μελωδίες, την έμφαση στα φωνητικά, τα jazzy ντραμς, καθώς και με μια ολοκληρωμένη country σύνθεση με βιολί, φλάουτα, μπάντζο και ακορντεόν. Το εναρκτήριο “Minor Place” – από το κατά πολλούς καλύτερο άλμπουμ του Billy, I See A Darkness (1999) – δίνει το στίγμα με το βιωματικό διηγηματικό χαρακτήρα μιας ιστορίας τραγουδισμένης ανάμεσα σε φίλους. Το “Arise Therefore”, από το μακρινό παρελθόν των Palace Music, επιταχύνει διαρκώς για να εξελιχθεί σε ένα παραδοσιακό χοροτράγουδο, ενώ το «καταραμένο» “Cursed Sleep” ηχεί ανατριχιαστικό και πένθιμο, ως το κομμάτι που ξέχασε να γράψει ο Eugene Edwards είτε στους 16 Horsepower είτε στους Woven Hand. Στα παραπάνω αξίζει να μνημονευτούν οι μακροσκελείς εκτελέσεις του παραδοσιακού “Molly Bawn” και του “My Home Is The Sea”, όπου δίνεται η ευκαιρία στους Σκοτσέζους Harem Scarem (η μπάντα που συνόδευε τον Oldham στην περιοδεία) να ξεδιπλωθούν, κορυφώνοντας το παίξιμο τους.
Το αξιοπερίεργο όμως με το Is It the Sea? είναι πως όσο το ακούς δεν σου μοιάζει καθόλου με live δίσκο. Θα πρέπει να περιμένεις τα παλαμάκια στο τέλος των κομματιών να σου υπενθυμίσουν κάτι τέτοιο καθώς σε όλη τη διάρκειά του η παραγωγή μοιάζει καθαρότατη – και σίγουρα πιο καθαρή από τις στούντιο δουλειές του Oldham-Bonnie “Prince” Billy. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα καλό. Αφαιρείται κομματάκι η αίσθηση πρωταρχικού παιξίματος και αυτοσχεδιασμού η οποία υπάρχει στη σκηνή και ελάχιστα μεταφέρεται στα αυτιά του ακροατή, που ακούει το Is It the Sea? από τον καναπέ. Αυτό βέβαια κάνει καλύτερη κατά πολύ την ακρόαση ενός συνόλου με αργά και δύσκολα τραγούδια έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν είναι αυτή η λογική και ο χαρακτήρας ενός live. Παρότι λοιπόν το Is It the Sea? διαθέτει ένα πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα, αποτυγχάνει να προσδώσει τη δυναμική και την αμεσότητα μιας συναυλίας. Αποφεύγοντας μεν την κακοτοπιά να ακούγεται επιτηδευμένο, μα ταυτόχρονα καταφεύγοντας στο άλλο άκρο: αυτό της αδιαφορίας...
