Όταν έχουμε στα χέρια μας τον καινούργιο δίσκο κάποιου μουσικού ή κάποιου συγκροτήματος προσπαθούμε να τον συσχετίσουμε τόσο με το υπόλοιπο ηχογραφημένο έργο αυτού του μουσικού ή του συγκροτήματος, όσο και με όλα όσα συμβαίνουν στην παγκόσμια σκηνή. Συνήθως, το πιο σημαντικό από τα στοιχεία που μπορούμε να εξετάσουμε είναι οι συνθέσεις. Στην περίπτωση, όμως, που οι συνθέσεις ανήκουν σε κάποιον άλλο μουσικό ή συγκρότημα, τα πράγματα μπερδεύονται. Με διάθεση να μας μπερδέψει ο Matthew Houck, ο άνθρωπος πίσω από τους Phosphorescent, αποφάσισε να αφιερώσει ένα ολόκληρο άλμπουμ στον Willie Nelson, ένα μουσικό ο οποίος έχει παίξει περισσότερη country στη ζωή του από όλα τα νεόκοπα alternative country συγκροτήματα μαζί.
Ο Willie Nelson μπορεί να έχει πέσει αρκετές φορές στην παγίδα του mainstream, μπορεί να έχει κάνει ντουέτο ακόμη και με τον Julio Inglesias (“To All The Girls I’Ve Loved Before”). αλλά έχει ποντάρει τα περισσότερα στη σκοτεινή πλευρά του Αμερικάνικου Ονείρου: αλκοόλ, χαμένοι έρωτες, διαλυμένες υπάρξεις, καταστροφή, θλίψη, θλίψη και θλίψη. Ο Houck αγνοεί τις «χορευτικές επιτυχίες» του Nelson (“Whiskey River”, “Always On My Mind”) και καταπιάνεται με μερικά καλά κρυμμένα, απαισιόδοξα και κατεστραμμένα τραγούδια του μουσικού της country. Χωρίς καμία δυσκολία, τα μετατρέπει σε δικά του και ηχογραφεί ένα θλιμμένο άλμπουμ γεμάτο από έρωτες με άσχημο τέλος. Το ζητούμενο δεν είναι η νότα προς νότα απόδοση –οι ερμηνείες του Nelson είναι αδύνατον να αναπαραχθούν, άλλωστε – αλλά η συναισθηματική φόρτιση η οποία καταφέρνει να ξεπεράσει το χάσμα των εποχών και να εκμηδενίσει την απόσταση ανάμεσα σε τραγούδια που γράφτηκαν στα seventies και ερμηνεύονται σήμερα.
Καθώς ο δίσκος παίζει σε επανάληψη στο background, κάποιες στιγμές νομίζεις ότι ακούς τον ίδιο τον Nelson να διασκευάζει τον εαυτό του και κάποιες άλλες έναν πολύ καλό μουσικό της εναλλακτικής πλευράς που – σε αντίθεση με τους περισσότερους – γράφει καλά τραγούδια. Ο Willie και ο Matthew δείχνουν ευχαριστημένοι. Το ίδιο κι εμείς...
