Αν και αυτή η μπάντα διαθέτει ικανότητες και δεν είναι για πέταμα, μοιάζει να είναι τόσο απασχολημένη με το σύγχρονο γοτθικό σταριλίκι και τόσο αγχωμένη να μην παρεκκλίνει από την επικαιρότητα, ώστε καταλήγει να αυτοϋπονομεύεται. Βλέποντάς τους στο περσινό Rockwave πιστοποίησα ότι οι Within Temptation δεν είναι ένα στούντιο πείραμα ανίκανο να σταθεί στη σκηνή, αλλά μια έξυπνη μπάντα, που χάραξε τη δική της διαδρομή ακολουθώντας κατά πόδας το trend των Evanescence (ως έναν βαθμό και των Cradle Of Filth), εκμεταλλευόμενη την εμπορικότητα αυτού του ήχου μα πείθοντας παράλληλα πως δεν είχες να κάνεις με κάτι το δήθεν και το προσποιητό. Αν και κάποιες φορές τα όρια πράγματι θολώνουν (ιδίως στις μπαλάντες), οι Ολλανδοί super stars του goth γεμίζουν τις ανά τον κόσμο αρένες όχι μόνο γιατί έχουν πιάσει το νόημα, αλλά ακριβώς γιατί, σε σχέση με κάτι Evanescence, Rasmus και δεν συμμαζεύεται, δείχνουν ότι το εννοούν.
Εδώ βρίσκονται στα πάτρια εδάφη, σε μια συναυλία στην κατάμεστη Ahoy Arena του Ρότερνταμ, όπου λογικά θα έπρεπε να αισθάνονται και πιο άνετα: μιλάνε Ολλανδικά με το κοινό, έχουν την ευχέρεια να διαθέτουν φίλους τους ως καλεσμένους – σαν π.χ. την Anneke Van Giersbergen των Gathering και πλέον των Agua De Annique, τον Keith Caputo των Life Of Agony, ή τον πρώην Orphanage George Oosthoek – και γενικά συμπεριφέρονται σαν στο σπίτι τους. Ενώ, όμως, οι συνθήκες αυτές θα έπρεπε να τους απελευθερώνουν, οι Within Temptation ακούγονται υπερβολικά προσγειωμένοι, επίπεδοι, σε σημεία δε ακόμα και ψυχροί και ανέκφραστοι. Την κύρια βέβαια ευθύνη γι’ αυτό τη φέρει η διάσημη τραγουδίστριά τους Sharon Den Adel, γιατί είναι ακριβώς τα κέφια της κυρίας τα οποία οδηγούν σε τέτοια σκαμπανεβάσματα: όταν αποφασίζει να τραγουδήσει με την καρδιά της, όπως π.χ. στο “Frozen” (την καλύτερη στιγμή του σετ), στο “Promise”, στο (δημοφιλέστατο) “Angels” ή στο “Heart Of Everything” (ούτως ή άλλως από τα highlights του ρεπερτορίου τους), τότε η μπάντα πετάει. Όταν όμως την πιάνουν τα...δυσκοίλιά της, η rhythm section από πίσω ακούγεται απλώς να διεκπεραιώνει τα απαιτούμενα (το περιπετειώδες π.χ. στη στούντιο εκδοχή του “Truth Beneath The Rose” ακούγεται εδώ σαν να έχει υποστεί...κατάψυξη). Δεν είναι αυτή η εικόνα που είδαμε στην Αθήνα, όπου, σε ένα βέβαια μικρότερο σε διάρκεια live, η Sharon Den Adel ήταν πολύ πιο ενεργητική, ασχέτως των ενστάσεων που μπορεί κανείς να έχει για το ρεπερτόριο.
Κατά τα άλλα, από εκπλήξεις τίποτα το ιδιαίτερο. Ήδη από το ξεκίνημα, με τις λατινικές ψαλμωδίες και με την επική, κινηματογραφική διάθεση του “Ouverture” να γεμίζει το γήπεδο με κάτι από Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, μπαίνεις στο κλίμα του γοτθικού μπαρόκ, των grande πλήκτρων, των οπερετικών φωνητικών και των βαριών (μεταλλικών καταβολών) ενορχηστρώσεων. Τη συνταγή αυτή έρχεται να ενισχύσει η Metropole Orchestra – η μόνη ουσιαστικά έκπληξη της ηχογράφησης – ρόλος της οποίας είναι ακριβώς να δώσει ένα περαιτέρω κλασικίζον και ψευδο-εντυπωσιακό βάθος στο γκοθο-μπαρόκ ρεπερτόριο της μπάντας και στον γενικότερο θεατρικό χαρακτήρα τους. Ρόλο τον οποίο και επιτελεί πετυχημένα, ανά στιγμές δε και εξαιρετικά (“The Promise”, “Our Solemn Hour”, “Mother Earth”, “All I Need”), αν και νομίζω τελικά πως είναι εξαιτίας της που η Sharon Den Adel ακούγεται «κρύα» κατά τόπους: προσπαθώντας δηλαδή να ακολουθήσει όλον αυτόν τον όγκο που αναπτύσσεται πίσω της – καθώς έχει βέβαια και παιδεία στο κλασικό τραγούδι – καταλήγει να δίνει υπερβολική σημασία στο «σωστό», μην αφήνοντας τον εαυτό της να παρασυρθεί λίγο. Όταν πάντως το κάνει, δείχνει πολύ γλαφυρά γιατί αποτελεί λάθος να τσουβαλιάζονται οι Within Temptation μαζί με τους όποιους Evanescence.
Αν πάντως είστε fan των Ολλανδών, θα σας συνιστούσα να ξεχάσετε το παρόν διπλό cd και να επενδύσετε στο διπλό dvd, στον πρώτο δίσκο του οποίου βρίσκετε την παρούσα συναυλία (η οπτική επαφή πάντα κάνει καλύτερο ένα live, όπως και να το κάνουμε), ενώ με τον δεύτερο αποκτάτε και ένα δεύτερο live των Within Temptation, από το Beursgebouw του Αϊντχόφεν (2007).
