Πριν ξεκινήσει να παίζει φολκ και να παχαίνει, ο 59χρονος σήμερα Jackie Leven είχε βγάλει ένα δίσκο αρκετά ψυχεδελικό με το ψευδώνυμο John St Field και αργότερα υπήρξε ο τραγουδιστής των πολύ ιδιαίτερων Doll By Doll, οι οποίοι έδρασαν στην αφάνεια από το 1979 ως το 1983. Ύστερα του τύχανε όλα τα στραβά του κόσμου: Άγριo ξύλο σε ένα δρομάκι που τον άφησε ανίκανο ομιλίας για δύο χρόνια, ερωτική απογοήτευση και εθισμός στην ηρωίνη. Λίγα χρόνια μετά, πάντως, κατάφερε να ισορροπήσει τόσο προσωπικά όσο και καλλιτεχνικά, κυκλοφορώντας από το 1994 και μετά μπόλικα άλμπουμ, με μικρή αποδοχή αλλά με μια αξιέπαινη συνέπεια.
Στο Lovers At The Gun Club, ο Leven, μολονότι γέννημα-θρέμμα Σκωτσέζος, φλερτάρει ξανά χωρίς δισταγμό με τη μουσική παράδοση της Δύσης, επηρεασμένος από την ευθύτητα του Johnny Cash, του Leonard Cohen και πολλών άλλων προγενέστερων. Υπάρχει μια χαλαρή διάθεση, με στοιχεία από acid jazz και ελαφρά πατήματα σε ατμοσφαιρικά πλήκτρα. Στον πυρήνα των τραγουδιών όμως βρίσκεται η ακουστική κιθάρα του Leven, το δυνατότερό του σημείο δηλαδή, μιας και ούτε οι τραγουδοποιητικές, ούτε και οι ερμηνευτικές του ικανότητες προκαλούν εντύπωση. Ένα κάρο όργανα χρησιμοποιεί από ’δω κι από εκεί, αλλά μάταια προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των αφηρημένων. Αντίθετα, το “Olivier Blues” (highlight του δίσκου), έχοντας σαν όχημα μονάχα ένα σκαμπρόζικο παίξιμο ακουστικής κιθάρας με δαχτυλίδι και μια γεύση από “Ηit The Road Jack”, λέει μέσα σε δυόμισι λεπτά όσα το υπόλοιπο άλμπουμ δεν θα πει ποτέ σε κανέναν.
Τα τραγούδια που φτιάχνει ο Leven όλα αυτά τα χρόνια δεν απαιτούν ιδιαίτερη προσήλωση από τον ακροατή, ούτε υπονοούν ιδιαίτερες στιγμές ιδροκοπήματος από τον δημιουργό τους. Περισσότερο μοιάζουν με ένα χειμωνιάτικο μουσικό χαλί, αν και όσοι ζητούν αληθινή ζεστασιά ξέρουν καλά στην αγκαλιά ποιων τραγουδοποιών πρέπει να τρέξουν…
