Χιουμοριστικό γεγονός που σχετίζεται με την κυκλοφορία του πέμπτου δίσκου των Prodigy: Δεν υπήρχε ούτε μία κριτική (σχεδόν) σε ξένα μουσικά έντυπα και site στην οποία να μην αναφέρεται το όνομα των Pendulum... Και όχι άδικα, εάν θέλετε την άποψή μου, καθώς το κενό που είχε δημιουργηθεί μετά την επτάχρονη δισκογραφική απουσία των Prodigy, καθώς και ο μέτριος δίσκος τον οποίον βγάλανε μετά από μια τόσο μακρά περίοδο δημιουργικής ξηρασίας (περί του Always Outnumbered, Never Outgunned ο λόγος), άφηνε λίγα περιθώρια σε αυτούς να συνεχίσουν την αποστολή που είχαν αναλάβει. Ποια ήταν αυτή; Η ισοπέδωση κάθε subwoofer ανά την υφήλιο, η ενόχληση των γειτόνων κάθε οργισμένου έφηβου, ο ακατάπαυστος χορός – είτε σε κάποιο δημοφιλές club, είτε σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο με underground χαρακτήρα – και τέλος η αβίαστη έκκριση αδρεναλίνης κάθε φορά που ένα από τα single τους παιζότανε οπουδήποτε. Αυτό το κενό, λοιπόν, ήρθαν να συμπληρώσουν οι συμπαθείς Αυστραλοί με το ντεμπούτο άλμπουμ τους Hold Your Colour πίσω στο 2005, παίζοντας πραγματικά όπως οι Prodigy θα ηχούσαν εάν είχαν δημιουργηθεί στις αρχές των 00s – και ήρθε λίγο μετά και το οργιώδες remix των ίδιων στο “Voodoo People” να σφραγίσει την υπόθεση. Αλλά οι Pendulum ήρθαν με τη σειρά τους να κάνουν και αυτοί τη δημιουργική τους κοιλιά με το περσινό δίσκο τους In Silico, ο οποίος, παρ' όλο αξιοπρεπής, θύμιζε σε πολύ λίγα πράγματα τη μανία των τραγουδιών που τους κάνανε γνωστούς στην αρχή της καριέρας τους. Έτσι λοιπόν ο θρόνος του επιθετικού ηλεκτρονικού ήχου έμενε κενός κατά τα φαινόμενα. Μέχρι που ήρθε η στιγμή της κυκλοφορίας του Invaders Must Die δηλαδή...
Ας πάρουμε τα πράγματα χρονολογικά όμως. Πριν μερικούς μήνες κυκλοφορεί ένα video clip στο ίντερνετ από το πουθενά, με ένα καινούργιο τραγούδι των Prodigy. Το όνομα αυτού “Invaders Must Die” και ο ήχος του θυμίζει αρκετά την Fat Of The Land περίοδό τους. Αμέσως όλοι οι φίλοι της μπάντας σχολιάζουν πως το κομμάτι είναι καλό αλλά θα χρειαστεί να ακούσουν ολόκληρο τον καινούργιο δίσκο πριν αναφωνήσουν πως το συγκρότημα επέστρεψε στις παλιές ένδοξες μέρες του. Αυτά συμβαίνουν ενώ στο ίντερνετ κυκλοφορούν διάφορα ερασιτεχνικά γυρισμένα video από συναυλίες της μπάντας, όπου ακούγονται καινούργια τους τραγούδια τα οποία θυμίζουν επικίνδυνα τις παλιές τους ημέρες, φέρνοντας ένα χαμόγελο στα στόματα των οπαδών τους. Τέλη Φεβρουαρίου και το συγκρότημα κυκλοφορεί ταυτόχρονα το άλμπουμ, αλλά και το πρώτο single μέσα από αυτό – το “Omen”. To άλμπουμ πάει στην κορυφή των αγγλικών charts, ενώ το single φτάνει μέχρι το νούμερο 4 στην Αγγλία και χτυπάει την κορυφή στον Καναδά. Όχι και άσχημα για ένα group που πολλοί είχαν δείξει να ξεγράφουν μετά τον προηγούμενο τους – μέτριο είναι η αλήθεια – δίσκο.
Όσο για τον δίσκο αυτό καθ' εαυτό, από μουσικής άποψης, μπορούμε να πούμε πως είναι ό,τι ακριβώς μας είχε υποσχεθεί το συγκρότημα. Μία επιστροφή δηλαδή στις ρίζες τους και στον ήχο που τους έκανε διάσημους σε κάθε γωνιά της Γης. Πολλοί θα πουν ότι αυτό μυρίζει αναμάσημα παλιών ένδοξων στιγμών και δηλώνει μια δουλειά η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στους οπαδούς τους. Εν μέρει αυτό ισχύει. Όντως οι Prodigy δεν μας δίνουν κάτι που δεν το έχουμε ξανακούσει από αυτούς με το Invaders Must Die. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο δίσκος είναι κακός λόγω αυτού του γεγονότος. Αντίθετα πιστεύω πως το συγκρότημα απλά συμφιλιώθηκε με τον ρόλο του στη σύγχρονη εποχή. Δεν πρόκειται να πάνε την ηλεκτρονική μουσική πολλά βήματα παραπέρα από εδώ και πέρα, αλλά μπορούν ακόμα να φτιάχνουν τραγούδια τα οποία να κάνουν τον κόσμο να περνάει καλά – και να είναι σαφώς καλύτερα από τη μαζική πλειοψηφία των υπολοίπων ηλεκτρονικών group εκεί έξω. Ας μην γελιόμαστε άλλωστε. Όποιος περίμενε οποιουδήποτε είδους μουσική καινοτομία από μία μπάντα που κοντεύει σχεδόν να κλείσει μία εικοσαετία σε μία σκηνή τόσο γρήγορα εξελίξιμη όπως είναι η ηλεκτρονική, μάλλον ζει σε ένα ουτοπικό περιβάλλον.
Τα τραγούδια που απαρτίζουν το Invaders Must Die πράγματι μας πάνε μία βόλτα σε όλη τη μουσική διαδρομή των Prodigy. Τις εποχές δηλαδή των warehouse parties των early 1990s, όταν λέξεις όπως jungle και glowsticks κυριαρχούσαν στο λεξιλόγιο ενός clubber (“Thunder”, “Warrior's Dance”), τα mid-1990s και τη Music For The Jilted Generation ηλικία (“Take Me To The Hospital”, “World's On Fire”), τους οργιώδεις ρυθμούς του “Firestarter” και του “Breathe” (“Invaders Must Die”, “Omen”), αλλά και μία εξελιγμένη και σαφώς βελτιωμένη εκδοχή της τραγουδοποιΐας που μας είχαν επιδείξει στο Always Outnumbered Never Outgunned μπλεγμένη με στοιχεία των προηγούμενων δίσκων τους (“Colours”, “Run With The Wolves”, “Piranha”). Για το κλείσιμο δε του δίσκου μας αφήνουν μία έκπληξη, το “Stand Up”, το οποίο πραγματικά δεν θυμίζει σε τίποτα τον τυποποιημένο ήχο των Prodigy αλλά είναι επίσης εξίσου καλοφτιαγμένο με τον υπόλοιπο δίσκο, θυμίζοντάς μας τι θα παίρναμε αν διασταυρώναμε τους Primal Scream (εποχής Screamadelica) με τον Fatboy Slim της κλασικής big beat περιόδου του.
Συνοψίζοντας, το Invaders Must Die δεν πρόκειται να σας κάνει να αλλάξετε τον τρόπο που ακούτε μουσική, ούτε είναι καν κοντά στο να είναι όσο ριζοσπαστικά υπήρξαν τα τρία πρώτα άλμπουμ των Prodigy. Αν αυτό περιμένετε από αυτό τον δίσκο, τότε κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και μην ασχοληθείτε καν μαζί του. Εάν όμως σας συναρπάζανε όλα όσα κυκλοφορούσαν ανά τα χρόνια οι Prodigy και θέλετε να δείτε την ηλεκτρονική μουσική να είναι επικίνδυνη ξανά – έστω και για λίγο – τότε δώστε σε αυτό τον δίσκο μια ευκαιρία: είναι το comeback που θα έπρεπε να είχαν κάνει οι ίδιοι πίσω στο 2004.
