«Όσοι από εσάς πιάνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από τους drone ήχους του τσέλου, της βιόλας και γενικά της dark folk μουσικής, τότε ετοιμαστείτε να πέσετε με τα μούτρα στο Nebulous Dreams, ένα επικό (αλλά συνοπτικό) άλμπουμ από ένα βελγικό σεξτέτο που ακούει στο όνομα Kiss The Anus Of A Black Cat», λέει ο Julian Cope…
Primitive παγανιστικές ατμόσφαιρες και drone-folk ήχοι, υπόγεια θεατρικότητα και doom απαγγελία, μεσαιωνικά ξόρκια και Current 93 αισθητική, avant rock μελωδίες και smooth δακτυλισμοί στην ακουστική κιθάρα, ιστορίες με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, ζωγραφισμένα όνειρα παιδιών σε δίπτυχες εικόνες, ο 51ος ψαλμός της μετάνοιας, ο μηδενισμός και η μελαγχολία, το πάθος και ο θυμός, όλες οι αντίθετες δυνάμεις που συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται, όλα αυτά συγκεντρώνονται σ’ έναν δίσκο ο οποίος διαρκεί περίπου μισή ώρα και περιέχει τρία μόλις τραγούδια. O μάλλον άγνωστος στους περισσότερους Stef Irritant ή Stefanus (το πραγματικό του επώνυμο είναι Heeren), μένει στο Βέλγιο, φτιάχνει μουσικά όργανα και ονομάζει τη μουσική του αποκαλυπτική folk. Ξεκίνησε παίζοντας πλήκτρα και κιθάρα σε punk μπάντες όπως οι Katastrophobia, για να καταλήξει στην πιο σκοτεινή πλευρά της folk, με διάφορα projects πίσω του κι ένα μπροστά του, το Nebulous Dreams.
“Between Skylla And Charybdis” για αρχή, με μια μεγάλη drone υποβλητική εισαγωγή, η οποία σε υπνωτίζει και σε στέλνει κατευθείαν στην περιπέτεια του Οδυσσέα – ή, αν το δεις πιο συμβολικά, στο κέντρο της υπαρξιακής αγωνίας σου. Ενώ χάνεσαι σε σκέψεις, το κομμάτι συνεχίζει να χτίζεται αργά, σχεδόν βασανιστικά, με τα drums να χτυπούν πένθιμα συνοδεύοντας την κιθάρα που εκτελεί χρέη Ερινυών, μουρμουρίζοντας νότες κι άλλοτε ουρλιάζοντας χαμηλά, στο βάθος του τοπίου που περπατάς. Αργότερα η ένταση χαμηλώνει αρκετά και η στοιχειωμένη φωνή του «μάντη» Stef Irritant αρχίζει να ξεδιπλώνει προφητείες. Το πιάνο ακούγεται σχεδόν ξεκούρδιστο, ο ρυθμός θυμίζει χτύπους καρδιάς που ετοιμάζεται να πάει στον άλλο κόσμο, το βιολί προσθέτει μακάβριες νότες στο σκηνικό και μια υποτυπώδης χορωδία στο φόντο επαναλαμβάνει τα λόγια του «μάντη», μέχρι που όλα σβήνουν. Το δεύτερο μέρος, “Dyptich”, ξεκινά πάλι με drone ήχους, αλλά αυτή τη φορά ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος και θυμίζει μεσαιωνικές τελετές μαγείας: ένας οδυρμός με drums και κωδωνοκρουσίες, μια trance ατμόσφαιρα που διακόπτεται για να μιλήσει ο επικεφαλής του χορού, σε ένα επαναληπτικό παραλήρημα που καταλήγει σε απειλητικό νανούρισμα, το οποίο τελειώνει κι αυτό σαν ένα όνειρο. Στο τελευταίο τραγούδι, “Miserere”, έρχεται η κάθαρση – τουλάχιστον μουσικά. Προσγειώνεσαι σε πολύ φυσιολογικά και γνώριμα μονοπάτια, χωρίς τυμπανοκρουσίες, και τη μπάντα του δήμου για συνοδεία. Μια σκοτεινή folk μπαλάντα σε τυλίγει απαλά και η επιστροφή στις βασικές αξίες είναι γεγονός: απλή μελωδία, ακουστική κιθάρα, λίγο πιάνο και μια θεατρική ψιλοβραχνή φωνή. H λέξη “Miserere”, ωστόσο, δεν είναι τυχαία διαλεγμένη. Με αυτήν την λέξη αρχίζει ο 51ος ψαλμός που αφορά στη μετάνοια και στην ομολογία (“Miserere mei Deus” στα λατινικά ή “Have mercy on me, O God” στα Αγγλικά).
Παρ’ όλο που ο Stef μοιάζει να το ζορίζει σε κάποια σημεία και να πέφτει στο αμάρτημα της φλυαρίας, παρ’ όλο που όλο και κάτι έχει κοπιάρει από το ύφος του Gavin Friday και του Tibet (τον οποίον κανείς δεν πρόκειται να τον φτάσει σε ό,τι αφορά την προφορά του, λέμε), παρ’ όλο που τελοσπάντων κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εφετζής, έχει ωστόσο καταφέρει να φτιάξει την ατμόσφαιρα την οποία ήθελε. Συγκέντρωσε τους μουσικούς, έπαιξε μαζί τους και μετά ασχολήθηκε ο ίδιος με τη χαμαλοδουλειά της παραγωγής, όπως περίπου είχε κάνει και το 2007 στο προηγούμενο δίσκο του, An Interlude To The Outmost.
Ο Βέλγος που φτιάχνει μουσικά όργανα και γουστάρει τις γάτες (anus σημαίνει πρωκτός), αποδεικνύει ότι μπορεί να φτιάξει τις ατμόσφαιρες που θα σε πάρουν μαζί τους, μέσα από συνθέσεις οι οποίες δεν σου παραδίνονται με την πρώτη ακρόαση. Όμως οι fans του είδους το ξέρουν ήδη. Οι αμύητοι απλώς θα πουν, «Have mercy on me, O God» (Catatonia uber alles).
