Το Ropechain είναι το δεύτερο εγχείρημα του David Adamson υπό το ψευδώνυμο Grampall Jookabox (το λες και παθαίνεις κράμπα, δαγκώνοντας τη γλώσσα σου). Ο εν λόγω κύριος ασχολείται κατά κύριο λόγο με το beatmaking, δημιουργώντας χαοτικά πράγματα που συνήθως αφορούν τα αντικείμενα των εμμονών του. Η καταγωγή του χάνεται κάπου πίσω στην Indiana, η οποία, αν κρίνω από κάτι «Ελληνοαμερικάνους» φίλους, το μόνο ενδιαφέρον πράγμα που έχει να δώσει πολιτιστικά – εκτός δηλαδή από την άγρια ομορφιά των Απαλαχίων και τα ράλι – είναι ο Αxl Rose…
To Ropechain είναι ένας κακός αχταρμάς ήχων και αναφορών. Με σαφή lo fi παραγωγή και χρήση αναλογικών drum machines τύπου Yamaha DD-9, ο κύριος Adamson δημιουργεί έντεκα συνθέσεις στις οποίες χωράνε από σαφείς pop ενδείξεις μέχρι downtempo beats hip hop υφής. Ωστόσο μια σχιζοειδή τύπου μετάβαση από το ένα ηχοτοπίο στο άλλο, με παντελή απουσία καλλιτεχνικής συνοχής, κάνει το – ενδιαφέρον παραγωγικά – αποτέλεσμα να μην δείχνει όσο σπουδαίο ή ελκυστικό φαντάζει από ανάλογου τύπου μουσικά αμαλγάματα. Κάπου το χάνεις με λίγα λόγια… Από το στίχο του πάλι δεν λείπουν οι αναφορές στις εμμονές του ή το χοντροειδές χιούμορ, ωστόσο οι αναφορές στον Michael Jackson στο “I Will Save Young Michael” είναι παρωχημένες – και πλέον δεν βρίσκω λόγο να κάνει κανείς πλάκα με το Michael Jackson… δεν είναι αστείο – ενώ στο “Black Girls” αντί του αυτοσαρκασμού, υπερέχει μια κομπλεξική αντίληψη απέναντι στις έγχρωμες γυναίκες. Το ίδιο ισχύει και για αρκετά από τα κομμάτια του, είτε αυτά έχουν stoner rock στοιχεία, είτε ηλεκτρονικές μπασογραμμές όπως π.χ. το “I’m Absolutely Freaked Out”. Τουλάχιστον ο τύπος στο τελευταίο κομμάτι μας το παραδέχεται με μεγαλειώδη τρόπο...
Δεν ξέρω αν στο πίσω μέρος του μυαλού του ο Grampal Jookabox είχε κάτι αντίστοιχο του Beck των 1990s δημιουργώντας αυτό τον δίσκο, αλλά το να έχει αντίστοιχη απήχηση η επιτυχία δεν το κόβω… Το Ropechain μπορεί να έχει ενδιαφέρουσα παραγωγή, όπως είπα και προηγουμένως, αλλά σε τελικό επίπεδο ανάλυσης είναι για κρέμασμα. Ελπίζω με τριχιά όμως και όχι με κάποια χοντρή αλυσίδα αντίστοιχη αυτών με τις οποίες στόλισαν τους λαιμούς τους μεγάλοι rappers (φαντάζεστε τόσο χρυσό χαμένο;). Κλείνοντας, δεν θυμάμαι κανέναν από τους τελευταίους να προήλθε από την Indiana και επίσης δεν θυμάμαι κανένα mash up δίσκο (με τόσα πολλά μουσικά στοιχεία αλλά και τόση παράνοια) να έκανε τη διαφορά χωρίς το αυθεντικότερο συστατικό: την πρωτοτυπία.
