Να ξεκαθαρίσω ότι διαβάζετε έναν άνθρωπο ο οποίος λατρεψε τους Free και τους λαρυγγισμούς του Paul Rodgers στην αγγλική blues rock μπάντα, πολύ περισσότερο από το ηρωϊκό hard blues(y) των Bad Company – και ας ήταν πιο αμερικάνικη η προσέγγιση των τελευταίων. Εντούτοις σε διάφορες μετέπειτα σόλο προσπάθειες του Rodgers τα κενά ήταν μεγαλύτερα από την ικανοποίηση που πρόσφερε. Και επίσης θα μου επιτρέψετε να μην σχολιασω την είσοδό του στο στρατόπεδο των Queen. Είχα λοιπόν μεγάλη απορία για το πώς χειρίζεται τα προσωπικά του live o εκ Μϊντλεσμπρο 60χρονος ρόκερ. Και η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα.
Και αυτό γιατί ναι μεν το κοινό που παρακολουθεί τη συναυλία στον πολύ όμορφο χώρο του Clyde Auditorium στη Γλασκόβη είναι πραγματικά θερμό και έχει κατακλύσει την αίθουσα, και ναι μεν η μπάντα του παίζει σωστά, αλλά το θέμα είναι το τι παίζει. Όταν ξεκινάς με το μνημειώδες “I’ll Be Creepin’” των Free (ύμνος στον ρέμπελο έρωτα στα τέλη της δεκαετίας του 1960) δεν γίνεται να το αποδίδεις ως χαρντροκάκι της σειράς - χρειάζεται να του προσδώσεις αυτό το ψιθυριστό blues καρουσέλ που δίδαξε στους Free ο μέντορας τους, ο Alexis Corner δηλαδή. Με το ρεπερτόριο να ισορροπεί (φυσιολογικά) ανάμεσα σε Free και Bad Company (με την πλάστιγγα να γέρνει – επίσης φυσιολογικά, αλλά για εμπορικούς λόγους – προς τους δεύτερους) η συναυλία σε μένα προσωπικά είχε να αποκαλύψει ένα και μόνο πράγμα. Αυτόν τον πιτσιρικά στη δεύτερη κιθάρα, τον Κurtis Dengler. Είναι απίστευτο ότι ο μικρός σε αυτή την ηλικία (αν είναι πάνω από 18 χρονών αυτό το παλικαράκι εγώ θα φάω το καινούργιο λάπτοπ μου) έχει τόση καλή αίσθηση της λιτότητας και του ρόλου της ρυθμικής κιθάρας. Κατά τα άλλα, όντως η φωνή του Rodgers κρατιέται αναλογικά με την ηλικία του σε πολύ καλά επίπεδα και η κινησιολογία του είναι ξεσηκωτική, αλλά μόνο αν είσαι της ίδιας ηλικίας και άκουγες classic rock στα νιάτα σου και τώρα απλά πιστοποιείς τα ένσημα σου. Δεν περίμενα jaggerική λογικη (δεν υπήρχε και ο λόγος) αλλά η αμερικάνικη θητεία του Rodgers στα ανάλογα auditorioum των Ηνωμένων Πολιετιών τον κάνει να προσφεύγει στα γνωστά βαρετά κόλπα μανιπουλαρίσματος του κοινού εν ονόματι της διασκέδασης.
Και να σημειώσω ότι τα 127 λεπτά που αναγράφονται ως running time του dvd δεν είναι όλα συναυλία. Μόλις 17 τραγούδια, κατά τη γνώμη μου λίγα για μία τέτοια καριέρα. Σεβαστό μέρος του συνολικού χρόνου του dvd καταλαμβάνουν τα extras, με συνεντεύξεις μπάντας και οπαδών. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε ότι εκεί υπάρχει μια πολύ καλή συνέντευξη του ιδίου, η οποία αν μη τι άλλο διευκρινίζει αυτό που γνωρίζαμε πολύ καλά οι θιασώτες της περσόνας του εδώ και χρόνια. Ότι δηλαδή είναι διπλωμάτης. Αυτά…
