Ναι, είναι Γερμανοί – με έδρα το Βερολίνο – οι Le Dust Sucker ή πιο συγκεκριμένα το ντουέτο των Fabian Grober & Markus Schobel και παίζουν τη – χιλιοακουσμένη πλέον – βερολινέζικη disco-electro μουσική που χρωστάει εξ’ ολοκλήρου την ύπαρξη της στους Daft Punk. Το συγκεκριμένο δίδυμο έφτιαξε το όνομα του χάρις σε ένα και μόνο 12’’, το οποίο περιείχε το σχεδόν διάσημο “Love Me” (που κατέληξε και στο Fabric mix του Michael Mayer) και το επικά κολλητικό “Mandate My Ass”.
Το παρόν άλμπουμ είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, όπως προδίδει και ο τίτλος του, και γέρνει κυρίως προς τη disco των zeroes ποθώντας κυρίως να γκρουβάρει με ωραία πλήκτρα παρά να βαρύνει τα μπάσα και τις μπότες. Αυτό εξαρχής είναι καλό. Δυναμική είναι και η έναρξη του δίσκου, αφού τα πρώτα τρία κομμάτια είναι τα βασικά highlights ενός κατά τ’ άλλα «κουρασμένου» συνόλου. Το εναρκτήριο “School’s Out” έχει dance τσαμπουκά, το αμέσως επόμενο “It All Comes Down” διαθέτει τις καλύτερες μελωδίες, ενώ την τριάδα κλείνει το υπέροχα pop “Pfizer Soul”.
Από δω και πέρα, όμως, ξεκινούν τα προβλήματα και σήμερα που γράφονται αυτές οι λέξεις το μοναδικό ελαφρυντικό που μπορείς να αναγνωρίσεις στο γερμανικό ντουέτο είναι ότι έχει περάσει κάτι παραπάνω από έναν χρόνο από την κυκλοφορία του Two και στο ενδιάμεσο ο συγκεκριμένος ήχος έχει κορεστεί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φταίνε οι Dust Sucker για το γενικά μέτριο αποτέλεσμα. Τα κομμάτια τους πάσχουν από την ανικανότητα τους να αντιληφθούν ότι οι αρετές τις οποίες ζητάς ως ακροατής ενός LP είναι παντελώς διαφορετικές από αυτές που ψάχνεις από ένα 12’’. Ακούγοντας το πιασάρικο “Haunted House” (το σημαντικότερο κομμάτι του δίσκου) αναγνωρίζεις ένα πιθανό floorfiller που ποτέ δεν εκρήγνυται, ενώ το “The Man That Flew” μπορεί να ξεκινάει ιδανικά αλλά καταλήγει στην ίδια μανιέρα.
Είναι γεγονός ότι Le Dust Sucker έχουν το χρειαζούμενο ταλέντο στην παραγωγή αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν έναν δίσκο στον οποίο θα θες να επιστρέψεις. Μέχρι να τα καταφέρουν δεν αξίζουν ούτε μισό αστέρι παραπάνω.
