Με το πρώτο άλμπουμ των Heartbreak συνεχίζεται η προσπάθεια της Lex Records να διαφοροποιηθεί. Μετά από τις κυκλοφορίες των Dangerdoom, Shape Of Broad Minds, Subtle και Non-Prophets, η δισκογραφική εταιρεία που ξεκίνησε ως το hip-hop sublabel της Warp άρχισε να διευρύνει τον ήχο της – με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους Neon Neon. Αλλά παρά τη μέχρι σήμερα αξιόλογη πορεία της Lex, το Lies φαντάζει σαν το πρώτο μικρό λάθος της. Γιατί παρά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η disco είναι απλά παντού, οι Heartbreak, δηλαδή το δίδυμο του Αργεντινού Sebastian Muravchix και του Αγγλογάλλου κιμπορντίστα Ali Renault, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω εδώ από το να εκμεταλλευτούν τη μόδα της εποχής.
Στο πρώτο μισό του δίσκου έχεις την εντύπωση ότι οι τύποι προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτούσιο τον ήχο των 1980s, χρησιμοποιώντας απλά πιο εκλεπτυσμένο εξοπλισμό. Αλλά από το “Deadly Pong Of Love” και μετά, οι Heartbreak θυμίζουν μια πιο cheesy (αν είναι ποτέ δυνατόν!) εκδοχή των Scissor Sisters. Kι όταν αντιλαμβάνονται ότι οι Pet Shop Boys και Soft Cell επιρροές τους μπορεί να μη συγκινήσουν κανένα, το γυρίζουν στο Rother-ικό electro. Άντε βγάλε άκρη...
Οι ατάλαντοι δανείζονται, οι ταλαντούχοι κλέβουν – και με έξυπνο τρόπο μάλιστα. Δυστυχώς οι Heartbreak ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αφού, από την αρχή μέχρι το τέλος του, το Lies φαίνεται όντως σαν ένα τεράστιο ψέμα. Κι ας γράφει μετά το Vice ότι «έτσι θα έμοιαζαν τα 1980s σήμερα, αν δεν είχαν μπει στη μέση τα 1990s»…
