Πέντε χρόνια μετά το οριακό για τα black metal στάνταρ Kampf, οι Ιταλοί Tronus Abyss αποδεικνύουν ότι, όντως, δεν ήταν μια μπάντα που κατέβηκε από το πουθενά και της έκατσε ένας πειραματισμός. Το τέταρτό τους άλμπουμ, Vuoto Spazio Trionfo, δεν έχει ίσως εκείνη την ασυμβίβαστη στιλιστικά γοητεία του Kampf, προχωράει όμως τις αναζητήσεις τους σε εξίσου υπέροχα, δαιδαλώδη μονοπάτια.
Σε αρκετό κόσμο – κοινό και μουσικοκριτικούς – οι Tronus Abyss δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς: η ενασχόλησή τους με την εσωτερική φιλοσοφία και μορφές οι οποίες τελικά ταυτίστηκαν με τον Φασισμό στον Μεσοπόλεμο – όπως ο αμφιλεγόμενος συμπατριώτης τους Evola – τους έχουν καταστήσει κόκκινο πανί για εκείνη τη μερίδα ανθρώπων που βιάζονται να αποθεώσουν ό,τι τους φαίνεται διεθνιστικό, αριστερό και αντιεξουσιαστικό και να καταθάψουν ό,τι δείχνει να ανήκει σε μια άλλη ιδεολογία: να τα όρια μιας κατά τα άλλα «ανοιχτής στο διαφορετικό» κουλτούρας… Οποιοσδήποτε από τους τελευταίους άκουγε για παράδειγμα το κάτι μεταξύ ψαλμωδίας σε αρχέγονες χριστιανικές κατακόμβες και βεδικού/σανσκριτικού μάντρα “Cerimonia Del Vuoto (Mantra Tibetano Alle Divinitΰ Ctonie)” θα φρίκαρε. Όμως, τέτοιες ιδεολογικές παράμετροι δεν πρέπει ποτέ να μπλέκουν με τη δημιουργία και την αξιολόγηση οποιασδήποτε μορφής τέχνης. Οι Tronus Abyss χρησιμοποιούν τις πνευματικές τους αναζητήσεις για να πλάσουν τον ιδιαίτερο, πολύχρωμο και συχνά συναρπαστικό τους ήχο – και αυτό θα έπρεπε να μας αρκεί για να απολαύσουμε τη μουσική τους, ακόμα και αν δεν θα θέλαμε να τους κάνουμε παρέα.
Το Vuoto Spazio Trionfo είναι το είδος εκείνο άλμπουμ που μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς μαζί του – αν έχεις βέβαια ανοίξει αρκετά τα αυτιά σου ώστε να συμπεριλάβεις στις μουσικές σου περιπέτειες και τη βαρυμεταλλική αισθητική (γιατί περί ανοίγματος πρόκειται, όχι για παιδική αρρώστια). Το άνοιγμά του με το “Transformazione” είναι αρκετό ώστε να σε προϊδεάσει για το τι να περιμένεις από το υπόλοιπο άλμπουμ: ηλεκτρονικός καμβάς, με μια post-rock πινελιά κάπου στη μέση και φωνητικά κληρονομημένα από τη βορειοευρωπαϊκή μαυρομεταλλική παράδοση. Τα highlights από εκεί και πέρα μπόλικα, άλλοτε πιο ηλεκτρονικά, άλλοτε πιο black metal, άλλοτε στραμμένα προς μια μεσαιωνική folk αισθητική, με την οποία η μπάντα έχει καταπιαστεί και στο παρελθόν. Δεσπόζουν το καταχθόνιο “Morte Di Una Coscienza”, ο θανατερός βιομηχανικός βόμβος του “La Macchina Morbida”, το μακριά από κάθε metal στερεότυπο “Spazio Tempo E Fumi Di Metano” με τα διεστραμμένα του «τικ-τακ» και το υποβλητικό φινάλε “Il Mai Nato’” με τη φωνή ενός μουεζίνη. Συνολικά, ένας πραγματικά προτεινόμενος δίσκος, τον οποίον όμως φροντίστε να ακούσετε σε καλό ηχοσύστημα: δεν είναι για laptop, MP3 και τα σχετικά.
