Σε μια υποθετική εκλογική αναμέτρηση για το αξίωμα του Rock Prime Minister, οι Stereolab θα έβγαιναν με τα τσαρούχια, είτε υπόκεινταν στο σύστημα της απλής, είτε σε αυτό της ενισχυμένης αναλογικής: δεν έχω ακούσει ακόμη άνθρωπο που να έχει πει πως δεν τους γουστάρει. Κι όχι όπως στον James Blunt «ω, ναι, γράφει ωραίες μπαλάντες». Μιλάμε να τους γουστάρει σοβαρά, ακόμη κι από απόσταση, είτε είναι κάτοχος μόνο του “French Disco” σε mp3, κατεβασμένο το 2001 απ’ το Napster, είτε είναι συλλέκτης όλων των άλμπουμ τους. Οι Stereolab χαίρουν της εκτίμησης αυτής, γιατί κατάφεραν να μιλήσουν και στα «μέσα», μη τόσο εξοικειωμένα με την αλτερνατίβα, αυτιά, αλλά να εγκολπώσουν στον ήχο τους και την πιο, και καλά, ψαγμένη μουσική νομενκλατούρα (απ’ τους φαν της Shibuya-kei pop μέχρι τους οπαδούς της Stax) που διψάει για scuba diving στο παρελθόν.
Έχοντας πλέον μπει, δισκογραφικά, σε μια ηλικία όπου ούτε πρωτοκλασάτα μεγάλη καριέρα μπορούν να κάνουν (το Emperor Tomato Ketchup πάει, πέρασε...), αλλά, είτε από πείσμα, είτε επειδή (μάλλον) το γουστάρουν 1000% με τα μπούνια αυτό που κάνουν, είναι παντελώς αδύνατο να κυκλοφορήσουν κακό δίσκο. Προσοχή: όχι αδιάφορο. Αδιάφορο γίνεται. Κακό όμως όχι. Το Chemical Chords ανήκει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία: μπορείς άνετα και με τον νόμο να το χαρακτηρίσεις αδιάφορο, όπως και τα 2-3 τελευταία τους άλμπουμ, αν όμως πεις πως είναι κακό, ισοδυναμεί με το να είσαι 30 χρονών και να μην έχεις το soundtrack του Rocky IV: απαράδεκτο (σημ. αρχισυντάκτη: κάηκα, τα έχω πατήσει και έχω μόνο το “Eye Of The Tiger” σε 7ιντσο, μετράει;).
Οι Labs είναι σαν τον Τάσο Πάντο: τίμιοι, εργατικοί και φιλότιμοι. Παίρνουν, όπως και ο Τάσος, τη δεξιά πτέρυγα, αυτή του ηλεκτρονικού-drone kraut-ικού ήχου και τη σκίζουν κυριολεκτικά, αλωνίζοντάς την με όπλα τους τη φωνή της Laetitia, μελωδική κι απολύτως αναγνωρίσιμη – όσο σχεδόν καμία άλλη γυναικεία φωνή στον χώρο αυτό σήμερα – και τα ταξιδιάρικα keyboards του Tim Gane. Από την άλλη όμως, αν τους ζητήσεις να παίξουν μπάλα στην αντίθετη πλευρά, θα τα κάνουν μαντάρα, γιατί δεν είναι οι Γκαλέτιδες της μουσικής. Στον χώρο όπου κινούνται είναι μάστορες. Αλλά αν τους πεις να βγουν λίγο απ’ το Streolab-ικό τους σύμπαν και να δοκιμάσουν και το αριστερό τους πόδι (ή αυτί), τότε μάλλον θα χαθούν. Το ίδιο ποδοσφαιρικό retroaggressive στυλάκι που έκανε τον Πάντο μια μονάδα υπολογίσιμη στον Ολυμπιακό, χαρακτηρίζει και τους Stereolab: εμμονή στο παλιό, προσκόλληση στο παρελθόν, όχι νέες συνταγές, γιατί, όπως λέει και ο Μέρφι, «αν κάτι πετύχει, μην το ξαναδοκιμάσεις». You can’t teach your old dog new tricks...
Το 11ο άλμπουμ τους Chemical Chords είναι λοιπόν ένα avant-pop ζαχαρωτό σε ηλεκτρονικό περιτύλιγμα, όπως οι δικοί μας Φανταστικοί Ήχοι. Έχει τις φοβερές στιγμές του (όπως το εναρκτήριο Motown-ικό “Neon Beanbag”, το “Three Women” ή το “Valley Hi!”), αλλά έχει και τις στιγμές που το skip (όχι το απορρυπαντικό) προβάλλεται ως η ιδανικότερη επιλογή. Στιγμές όπου η μανιέρα «ψυχεδελικό αποτέλεσμα μέσω της συνεχούς ηχητικής επανάληψης» έχει πάνω του την ούγια «been there, done that, got the t-shirt to prove it» και απλά βλέπεις το ίδιο έργο σε déjà vu mode, χωρίς όμως να είσαι πλέον διατεθειμένος να ανακαλύψεις το γνωστό κλισέ περί «νέων, χαμένων νοημάτων με την δεύτερη ακρόαση». Και στιγμές επίσης που κλασικά κομμάτια της «baroque pop» τους, όπως το “Daisy Click Clack”, θα ήταν b-side σε ένα οποιοδήποτε single από το Dots And Loops του ‘97, π.χ. Τους αγαπάς όμως ρε πούστη μου, γιατί εδώ και 15 χρόνια σου φτιάχνουν τη μέρα και τη νύχτα. Αναγνωρίζεις όμως μετά λύπης σου πλέον πως οι μπάντες που επηρεάστηκαν από τους Stereolab έχουν κάνει πολύ πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ απ’ την παρέα του Tim.
Και μιας και το σκέφτηκες και ξέρω πως θέλεις να το ρωτήσεις, όχι, δεν είμαι φαν της ανακύκλωσης: ούτε στη μουσική, ούτε στο περιβάλλον.
Υ.Γ: Επίσης είναι εντελώς κουλό να ακούσεις το άλμπουμ αυτό καταχείμωνο με 5 βαθμούς και ψωφόκρυο έξω. Είναι ένα καλοκαιρινό άλμπουμ, οπότε θα το ξανακούσω τον Ιούλιο στην παραλία και θα ξαναγράψω μια δεύτερη κριτική.
Υ.Γ.2: βέβαια, το ίδιο ακριβώς σκέφτηκα και στο νέο άλμπουμ των The Bird And The Bee, αλλά το έλιωσα στο παίξιμο. Πόσο αμετροεπής κι ανακόλουθος είμαι γαμώτο;
Υ.Γ.3: Κάνε λίγη υπομονή, κριτική σε αυτό το τελευταίο θα διαβάσεις την επόμενη εβδομάδα.
