Περίεργο. Ενώ γενικά δεν μπορώ να καταλογίσω στον εαυτό μου την αρετή της λακωνικότητας, για τον συγκεκριμένο δίσκο – το ντεμπούτο των Ούγγρων Gelka – δύο επιγραμματικές προτάσεις μοιάζουν να καλύπτουν οτιδήποτε μπορώ να επικαλεστώ για να το χαρακτηρίσω. Πρώτον, ότι το ντουέτο απέκτησε το όποιο όνομα του συμμετέχοντας σε κλασικές συλλογές της Ibiza chill out κατάστασης (Café del Mar λόγου χάρη), και δεύτερον ότι το συγκεκριμένο δισκάκι κυκλοφορεί υπό τη σκέπη της Wax On Records, της δισκογραφικής εταιρείας δηλαδή που έστησε ο George Evelyn – γνωστότερος στο στερέωμα της ηλεκτρονικής μουσικής ως Nightmares On Wax.
Αμφότερα τα προαναφερθέντα στοιχεία δίνουν, νομίζω, την καταλληλότερη περιγραφή του ήχου των Gelka. Χαλαρή electronica, με μια αφαιρετική soul αισθητική και αστικούς blues χρωματισμούς, με λίγα λόγια μουσική παντός καιρού, που μπορεί να ακουστεί παντού και οπουδήποτε. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κακό, καθόλου κακό. Σκεφτείτε απλά πόσους δίσκους έχετε ακούσει τελευταία οι οποίοι να διαθέτουν αυτή την ευέλικτη κομψότητα και να ακούγονται ευχάριστα τις περισσότερες από τις ώρες της ημέρας. Όταν ξυπνάτε το πρωί, για να σας μεταδώσει κάτι από την αισιοδοξία του• όταν είστε στη δουλειά, προσφέροντάς σας απλόχερα ένα άκουσμα που δεν σας μπερδεύει τον εγκέφαλο με βαριά καλλιτεχνικά νοήματα αλλά κυλάει σαν γάργαρο νερό• όταν γυρνάτε κουρασμένοι και μπουχτισμένοι από τη δύσκολη εργασιακή ημέρα και θέλετε να ακούσετε κάτι εύπεπτο με άνω του μετρίου ποιοτική στάθμη• αργότερα όταν (αν) αποφασίσετε μια βραδινή εξόρμηση και χρειάζεστε κάτι για να ετοιμαστείτε, για να σας βάλει σε ένα όμορφο groove• όταν, τέλος, γυρίσετε το βράδυ από την έξοδο σας και χρειάζεστε ένα χαλαρό άκουσμα, έτσι για το σβήσιμο της βραδιάς. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι Gelka είναι εκεί για εσάς, προσφέροντάς σας ένα άγγιγμα φρεσκάδας και αναζωογόνησης με το πάτημα μόνο του κουμπιού play (σαν διαφήμιση οδοντόκρεμας ακούγεται αυτό!).
Βέβαια, αν ρωτάτε την άποψή μου, στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε, μάλλον πιο πολλοί δίσκοι σαν το London Calling των τιμημένων Clash χρειάζονται, μπας και ξυπνήσουμε σαν κοινωνία από τον ύπνο του δικαίου (ή αδίκου) στον οποίο έχουμε περιπέσει βαρέως. Αλλά ΟΚ, μουσικό site είμαστε, προσπαθούμε να είμαστε ει δυνατόν αντικειμενικότεροι, οπότε οποιεσδήποτε κριτικές για τη χρησιμότητα ενός chill out δίσκου τις αφήνω, θεωρώντας δεδομένο ότι πολλοί (και συμπεριλαμβάνω φυσικά και τον εαυτό μου – μη νομίζετε ότι είμαι κανένας παλαιού τύπου παρτιζάνος ο οποίος διεγείρεται μόνο με επαναστατικά άσματα) έχουν ανάγκη και από χαλαρά ακούσματα για να κυλήσει η μέρα τους ομαλότερα. Στο δια ταύτα, βρίσκουμε έναν δίσκο που είναι πολύ καλός σε ό,τι προσφέρει. Και το κυριότερο είναι πως δεν υπεκφεύγει καθόλου. Σε κανένα του σημείο δεν προσπαθεί δηλαδή να παρουσιαστεί σαν κάτι που τελικά δεν είναι. Πρόκειται για πρώτης ποιότητος χαλαρή electronica, με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να συνυπάρχουν ιδανικά με τις ακουστικές κιθάρες, τα ηλεκτρονικά (ή μη) πνευστά και τα jazz/soul φωνητικά (μεταξύ άλλων συμμετέχει σε αρκετά τραγούδια η Sena, μια εξαιρετική τραγουδίστρια με ένα από αυτά τα ωραία, μπερδεμένα γενεαλογικά δέντρα, μοιράζοντας την καταγωγή της σε Γκάνα και Ουγγαρία). Με άλλα λόγια το ντουέτο των Alex και Sergio (καλλιτεχνικά ψευδώνυμα των Santor Domotor και Csaba Kurti αντίστοιχα – έτσι για την ιστορία) καταφέρνει να κυκλοφορήσει έναν δίσκο ο οποίος στέκει άνετα πάνω από τις χιλιάδες ας τις πούμε chill out κυκλοφορίες, που σωρηδόν μαζεύονται στα δισκάδικα με σκοπό να γεμίσουν τις άδειες ραδιοφωνικές ώρες.
Όμορφα τραγούδια όπως τα “So Many Ways”, “Find The Peace”, “When You Gotta Go You Gotta Go” και “Eau Rouge Pt 1 & 2” αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, αν και, τηρουμένων των αναλογιών, δύσκολα θα βρει κάποιος κομμάτι που να υστερεί χαρακτηριστικά. Η συγκεκριμένη κριτική μπορεί απλά να συμπυκνωθεί στην πρώτη παράγραφο, και το υπόλοιπο να αυτοκαταστραφεί μετά (ελπίζω) την ανάγνωσή του, όπως τα μηνύματα που λάμβανε ο αστυνόμος Σαΐνης. Όπως και να έχει το προσωπικό μου στοίχημα περί λακωνικότητας μάλλον το έχω χάσει…
