Μέσω των Nadja, οι Aidan Baker και Leah Buckareff εξερευνούν – επίμονα και σε βάθος – τα όρια μεταξύ του πειραματισμού, του ατμοσφαιρικού metal και της ευρύτερα ambient αισθητικής, ενίοτε χαράσσοντας εκλεκτικές συγγένειες με μπάντες όπως οι (πιο γνωστοί) Pelican και ενίοτε παραδίδοντας drone άλμπουμ, σαν το Bliss Torn From Emptiness. Οι Καναδοί είναι μάλιστα τόσο υπερδραστήριοι, ώστε θαρρείς και δεν κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους παρά μουσική: δεν φτάνουν τα όσα νέα πράγματα κυκλοφορούν, τους απασχολεί και το στάτους των παλιότερων κυκλοφοριών τους στο σήμερα. Γι’ αυτό και επανηχογραφούν το Skin Turns To Glass με σημερινή στούντιο τεχνολογία, αντικαθιστώντας το αρχικό CD-R το οποίο είχαν βγάλει το 2003 στη Nothingness Records. Το ίδιο έπραξαν και με το προαναφερόμενο Bliss Torn From Emptiness (CD-R του 2005 αυτό), που ελπίζω να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε σε άλλη περίσταση, καθώς αποτελεί έναν σαφώς καλύτερο δίσκο από τον παρόντα.
Στο Skin Turns To Glass οι Nadja είναι αναγνωρίσιμοι, δεν βρίσκονται όμως και στην καλύτερή τους φόρμα. Και λίγα προσθέτει στο συμπέρασμα αυτό η σαφώς καλύτερη νέα παραγωγή και η λεπτοδουλειά στις τεχνικές λεπτομέρειες. Σημειώστε, μάλιστα, πως κάποιοι πιστεύουν πως η αρχική CD-R κυκλοφορία ήταν καλύτερη, θεωρώντας πως το feeling της ήταν πιο «ζεστό» - παρατήρηση όχι ολότελα συναισθηματικής υφής, υπερβολική πάντως. Το πρόβλημα του Skin Turns To Glass έγκειται στο μοντάζ: πρόκειται για μια δουλειά με σκόρπιες καλές ιδέες, η οποία χρειαζόταν όμως περισσότερο συμμάζεμα, αντί να αφεθεί να διογκώνεται ανεξέλεγκτα για 80 λεπτά, αυτοεγκλωβίζοντας τους Nadja σε ιδιότροπες ιδέες και συναισθηματικές «απεικονίσεις» ιδιαίτερα πολύπλοκες για να τις παρακολουθήσουν όσοι δεν μετέχουν στο άμεσο σύμπαν τους. Όσο ενδιαφέρουσες προθέσεις και αν έχει κανείς, όσο έξυπνα και αν παίζει με τα μέσα που χρησιμοποιεί, εάν τελικά δεν μπορέσει να «απελευθερώσει» το μήνυμα από τον αυστηρά ιδιωτικό του κόσμο δίνοντάς του μια διάσταση η οποία να αφορά και άλλους – έστω λίγους – τότε έχει αποτύχει. Οι Nadja το πέτυχαν αυτό στο Bliss Torn From Emptiness, όχι όμως και στο Skin Turns To Glass.
Οι Καναδοί δείχνουν τα δόντια τους μόνο στην ομώνυμη του άλμπουμ σύνθεση: στο ξεκίνημά της νιώθεις λες και ακούς τις εκκωφαντικές στριγγλιές από χιλιάδες Ερινύες, έτσι όπως συμπλέκονται τα δαιμονικά drone εφέ και οι φαζαρισμένες κιθάρες με τα υποχθονίως ανεπαίσθητα, μεταλλικής υφής, φωνητικά μέρη. Αίσθηση, όμως, η οποία χάνεται κάπου προς το μέσον για χάρη μιας ατμοσφαιρικότητας που ηχεί αιθέρια μεν, μοιάζει όμως ως θαμπή αντανάκλαση των Sigur Ros. Από την άλλη, στο “Sandskin” δυσκολεύεσαι να κρατήσεις την προσοχή σου συγκεντρωμένη, καθώς δεν σου δίνεται τίποτα για να πιαστείς, ενώ στο “Slow Loss” κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες μάλλον ξοδεύονται, παρά αξιοποιούνται. Ως εδώ, πάντως, εύκολα ή δύσκολα κρατιούνται οι ισορροπίες, παρά τις αδυναμίες. Με το άτιτλο, όμως, hidden track, στο οποίο κινηματογραφικώς (σαν σε θρίλερ) ξεχειλώνουν την υπομονή μας για 28 λεπτά μόνο και μόνο για να μας προσφέρουν, τελικά, ένα δυνατό μα όχι και σπουδαίο βαρυμεταλλικό φινάλε, οι Nadja κατορθώνουν να ανατρέψουν σε βάρος τους μια ήδη εύθραυστη κατάσταση.
