To μουσικό εγχείρημα των Little Jackie κρύβει πίσω του την underground καλλιτέχνη από τη Νέα Υόρκη (Brooklyn) Ιmani Coppola. H εν λόγω κυρία, κάπου στα mid-1990s είχε κάνει μια σημαντική pop επιτυχία με το κομμάτι “Legend Οf Α Cowgirl”, αλλά λίγο η εκρηκτική της (μη φιλική προς τη μουσική βιομηχανία και το συμβόλαιό της με τη Columbia) φυσιογνωμία και λίγο το γεγονός ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια «χαμηλού budget» Neneh Cherry την έκανε να εξαφανιστεί. Παλεύοντας κατόπιν με ανεξάρτητες (και μέτριες) κυκλοφορίες και ανοίγοντας για διάφορους στα συναυλιακά δρώμενα της Νέας Υόρκης (συμπεριλαμβανομένων δεύτερων φωνητικών για τους αμίμητους Baha Men), η κα Coppola ενώνει τώρα τις δυνάμεις της με τον παραγωγό Αdam Pallin από τη Βοστώνη (με τη συμμετοχή στο όλο εγχείρημα του βετεράνου Μichael Mangini των ιστορικών Digable Planets) και λέει να ξαναδοκιμάσει.
Δεν ξέρω αν επηρρεάστηκε από τη μεγάλη επιτυχία των crossover μαύρων σχημάτων τύπου Gnarles Barkley, αλλά το τελικό μουσικό αποτέλεσμα των Little Jackie έχει ενδιαφέρον. Ένα αμάλγαμα hip hop beats, νέο-funk και soul αισθητικής, με μια συνολική pop (αλλά ιλουστρασιόν) άποψη. Η ερμηνεία; Χαλαρό rapping, έξυπνοι (ή όχι τόσο;) στίχοι και μια διάθεση αυτοπροβολής αλλά με στοιχεία αυτοσαρκασμού (βασισμένα σε ανοησίες του στυλ «Για όλα φταίνε οι άντρες», «Ζω και μόνη μου» «Είμαι τριαντάρα σε κρίση, αλλά δεν μου αρέσει να πλένω τα πιάτα μου» και πάει τσιλάροντας…). Μετά από αρκετές προσεκτικές ακροάσεις, συνειδητοποιείς πως, παρά το γεγονός ότι η παραγωγή του δίσκου είναι φρέσκια με μερικές καλές στιγμές, το Stoop ως σύνολο είναι λίγο… Η Imani Coppola δεν σε πείθει για έναν προσωπικό δίσκο επιστροφής, αλλά για μια ψυχαναγκαστική επιθυμία δημιουργίας hit singles, για υπερφίαλες αναφορές σε μια «δίχως ταυτότητα» κρίση μέσης ηλικίας και ίσως και για μια πικρία για το one hit wonder παρελθόν της…
Το Stoop είναι λοιπόν ένα οριακά ενδιαφέρον pop δισκάκι, που, σε αντίθεση με τα της πρόθεσης των δημιουργών περί «μίξης του hip hop με το pop και της Motown με τη μοντέρνα παραγωγή», σε τελικό επίπεδο ανάλυσης σε κουράζει (αρκετά κομμάτια μουσικά έχουν ακριβώς την ίδια δομή). Ίσως τελικά το 1997 η Imani Coppola, να μην εμφανίστηκε τόσο ξαφνικά και να εξαφανίστηκε σε μια νύχτα δίχως λόγο. Είναι καλή ερμηνεύτρια, αλλά ο «τυπάκος» από τη Βοστώνη δεν είναι ο Pharrell και η ίδια απέχει πολύ από το να συγκριθεί με μια Neneh Cherry ή μια Erykah Badu.
