Οι Γιαπωνέζοι (ή μήπως γενικά οι Ασιάτες;) παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής είναι μια μπερδεμένη ιστορία στα αυτιά μου. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που πάντα γέρνουν προς το ambient (λ.χ. ο εξαιρετικός Susumu Yokota), οι υπόλοιποι ή έχουν πάρα πολλά όπλα στην διάθεση τους και δεν ξέρουν τι να πάρουν από το καθένα ή είναι ταγμένοι σε μια δήθεν αναγκαία «αγριάδα», την οποία τόσο αγαπούν οι «εναλλακτικές περσόνες».
Ο Takashi Wada εμφανίστηκε στην δισκογραφία με το Meguro (2004) χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το laptop του και, θαυμάζοντας τον Yokota, παρέδωσε ένα σκοτεινό κινηματογραφικό έργο (άξιο προσοχής αν και δεν την έλαβε ποτέ) ενώ στην πορεία μαθαίνοντας φυσικά όργανα κυκλοφόρησε το Araki (2006) στο οποίο, αν και διατήρησε τη βραδινή ατμόσφαιρα, το έπνιξε με σκόρπιες νότες, ξεχνώντας όσα φαινόταν να κατέχει πραγματικά στο ντεμπούτο του. Το Brand New People είναι η τρίτη του κυκλοφορία και για άλλη μια φορά αλλάζει κατεύθυνση όντας έντονα επηρεασμένος από το Βερολίνο – όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά διατηρεί στοιχεία και από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του, αλλά μοιάζει να ταλαιπωρείται στη δημιουργία κάτι πιο συγκεκριμένου: δεν καταλήγει στη γενική ατμόσφαιρα, ενώ μοιάζει να ψάχνει.
Και τονίζω... Το ομώνυμο τραγούδι θα μπορούσε εύκολα να είχε βρεθεί στις διάσημες συλλογές της Morr, αφού και ξεχωρίζει με τη διάθεσή του να αγνοήσει αισθητά τις synth pop δομές (διάρκεια, ανάπτυξη), αλλά και η παραγωγή του είναι όσο πλούσια αντέχεις. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Στην αντίπερα όχθη τα καταφέρνει εξίσου καλά στη συνεργασία του με το ζουρλοκομείο που ακούει στο όνομα Guido Mobius (“Nervous Breakdown and Hypocrites”), ενώ τα δύο καλύτερα τραγούδια του δίσκου “Sing Me That Song” (με την υπογραφή στα κρουστά, τη μίξη και την παραγωγή του Vladislav Delay) και “Melt Brain” με το υπέροχο υπόκωφο groove του, αποτελούν τους κύριους λόγους για να ακούσεις τον δίσκο.
Ο Wada λοιπόν, αν και φαίνεται ότι μπορεί να παράγει άξια τραγούδια (είτε αυτά είναι αμιγώς pop, είτε έντονα πειραματικά), αδυνατεί να το κάνει στη διάρκεια ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ και θα πρέπει σιγά-σιγά να διαλέξει – και συνεπώς να εξελίξει – το μονοπάτι που μπορεί να διανύσει πιο εύκολα. Τα δικά μου αυτιά (πολύ τα μελετάω τελευταία) λένε ότι πρέπει να κάνει δίσκο με τον Delay. Τα δικά του... θα δούμε!
