Κατά πως φαίνεται, η περίφημη New Age χλαπάτσα για μικρο-μεσο-μεγαλο-αστούς με «μεταφυσικές» ανησυχίες διαθέτει ισχυρές εξαπλωτικές τάσεις. Προφανώς, τόσο τα διάφορα παρακλάδια της, όσο και το κοινωνιολογικό της ενδιαφέρον αποτελούν θέματα διδακτορικής διατριβής ολόκληρης κι όχι ταπεινής μουσικογραφιάδικης απόπειρας. Προς αποφυγή εξαγωγής ισοπεδωτικών συμπερασμάτων, πάντως, σημειώνω πως κάτω απ’ το εν λόγω ταμπελάκι έχουν στριμωχτεί ανεξήγητα ο Mike Oldfield πλάι στους Enigma, ο Jean Michel Jarre αγκαλιά με το πατριωτάκι μου τον Yanni και – αν έχουν τον θεό τους στη Wikipedia – ο Brian Eno παρεούλα με τους Deep Forest.
Ε, οι κύριοι Leeb και Fulber από τότε που τα ξαναβρήκαν πίσω στα 2003, έχουν ξεγράψει συνειδητά τις “Silence” εποχές τους, για να βαδίσουν σταθερά στο εκ δεξιών μονοπάτι των υπερκείμενων δυάδων. Μονοπάτι «πνευματικότητας» και ένωσης με το θεϊκό ον – δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου είναι καταγεγραμμένα. Δεν μας έφταναν, λοιπόν, οι μέχρι τώρα new age/world/ethnic εμμονές του κάθε πικραμένου με τα εγκόσμια, πρέπει να τις υποστούμε εκ νέου με ηλεκτρογοτθικό μανδύα και μεσαιωνικά κερασάκια – τα οποία, απ’ ό,τι μαθαίνω, αποτελούν και τη νέα τάση στη goth κοινότητα. Τελικό αποτέλεσμα; Ένα μουσικό ζελέ σκουρόχρωμο και τρεμουλιαστό, σκέτος αφρός για απονευρωμένους ουρανίσκους. Το οποίο κυκλοφορεί τώρα επισήμως και στη χώρα μας, δύο σχεδόν χρόνια μετά τη διεθνή του κυκλοφορία, αφού η Nettwerk Records βρήκε παγκόσμια διανομή.
Μάταια ψαχουλεύεις ανάμεσα σε αλληλούια και ωσαννά – προσοχή, όχι χριστιανικά, υπερ-θρησκευτικά – «αναβαπτισμένες» αρμένικες ψαλμωδίες και θηλυκές φωνητικές συμμετοχές – ένα κάρο καλεσμένες θα βρείτε εντός – μπας και ξεθάψεις καμιά άξια λόγου επίκληση, αλλά μάταια. Όσο και να μην θες να το πιστέψεις το πράγμα έχει κάπως έτσι: ο Bill Leeb, μια απ’ τις σημαντικότερες μορφές του industrial ιδιώματος (να μην αρχίσω να λέω τώρα για τους Front Line Assembly και τη συμμετοχή του στους Skinny Puppy) δυο δεκαετίες μετά, «πρωτοπορεί» και πάλι ανακαλύπτοντας το…spiritual dark electro.
