H K.D. Lang είχε πάντα όχι μόνο το προνόμιο να λαμβάνει, αλλά και να γράφει πραγματικά καλούς ερωτικούς δίσκους. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, έως και όταν έγινε παγκοσμίως γνωστή, η Καναδέζα αοιδός δεν δίστασε ούτε στιγμή να ακολουθεί το δρόμο της και μόνο. Η ποιοτική pop που την έκανε διάσημη έδωσε σιγά-σιγά τη θέση της σε εκ βαθέων εξομολογήσεις, ενώ και η μόνιμη επιρροή της, η dixie country, κέρδιζε σταθερά έδαφος στις ηχογραφήσεις της.
Στον καινούργιο της δίσκο η Lang επιχειρεί μια ισορροπία, και της βγαίνει το στοίχημα. Η ερμηνεία της κρατάει τους λαρυγγισμούς που τόσο καλά ξέρει να κάνει, ενώ τα έγχορδα διαδραματίζουν και πάλι σημαντικό ρόλο. Βρίσκονται όμως σε μια ζυγαριά όπου ναι μεν ακούς να παιανίζουν τη smooth Νέα Ορλεάνη και το Cotton Club, την ίδια στιγμή όμως έχουν να περάσουν και μία λαμπερή πατίνα, η οποία απηχεί μπαλάντες της Carole King. Και μπορεί κάποιος (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) να θέλει να ακούσει αυτή την όμορφη φωνή με το εκπληκτικό γρέζι να ουρλιάξει, να φωνάξει, ή να γρυλίσει σε πιο up tempo συνθέσεις, για κάποιους όμως λόγους η Lang - γενικότερα τα τελευταία χρόνια - επιλέγει τις συνθέσεις «εσωτερικών καύσεων».
Και βέβαια υπάρχουν εδώ μερικές θαυμάσιες τέτοιες στιγμές. Το opening track που ονομάζεται “I Dream Of Spring” (με τον εκπληκτικό στίχο «Αυτός ο Κόσμος είναι γεμάτος από Παγωμένους Εραστές»), είναι μια σύνθεση της οποίας η κατασκευή θα έπρεπε να διδάσκεται, μόνο και μόνο για τον τρόπο που η παραγωγή ανεβάζει τα όργανα στο ρεφρέν. Το “Coming Home”, επίσης με ένα ελαφρώς παιχνιδιάρικο ριφ στην αρχή, σε οδηγεί σε μία νοσταλγική mid tempo περιοχή όπου ένα θαυμάσιο banjo κυριαρχεί. Ειδική μνεία επίσης πρέπει να γίνει για το “Jealous Dog” που κλείνει τον δίσκο, καθώς οι στίχοι του, αν και πικροί, τελικά φέρνουν το χαμόγελο στα χείλη.
Σαφέστατα και υπάρχει μία γλυκόπικρη αίσθηση σε όλο το Watershed, αλλά το πρόσημο της διάθεσης είναι θετικό μιας και βλέπουμε μία Lang η οποία παρατηρεί τη ζωή, βγάζει συμπεράσματα και τα μοιράζεται με τον ακροατή, αφήνοντας όμως περιθώρια συζήτησης πάνω σε αυτά που λέει. Με πολύ απλά λόγια, δεν υπάρχει απολυτότητα στα λεγόμενα της και αυτό χρεώνεται στην Καναδέζα τραγουδοποιό ως σοφία. Για την παραγωγή ας μη μιλήσω. Όπως όλες οι τελευταίες της βρίσκεται και αυτή σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο - αν και αρκετά δυνατά και ελαφρώς επίπεδα όταν μιλάμε για τη μίξη. Σημάδια των καιρών, όπως έχουμε ξαναπεί...
