Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ο τάδε καλλιτέχνης έβγαλε τον Χ δίσκο. Το ερώτημα αυτό εγείρεται ξανά στην περίπτωση του παρόντος album. Κι αυτό γιατί ο Jay Bharadia, ινδικής και γαλλικής καταγωγής νέος και συνάμα πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης, δημιουργεί ένα album το οποίο έχει μεν συνοχή, είναι ανούσιο δε. Ακούγοντάς το και φτάνοντας κάπου στη μέση, το κρισιμότερο σημείο ίσως για ένα δίσκο, παρακαλούσα να τελειώσει.
Το Yeti Cave είναι μια υποτονική δουλειά χωρίς κανένα ενδιαφέρον σημείο, πλην του “Snowy Day”, το οποίο είναι πολύ καλό από την αρχή ως το τέλος, έχοντας και έναν ρυθμό που θα κολλήσει μέσα στο κεφάλι σας για τα καλά. Το ευρωπαϊκό χρώμα είναι διάχυτο σε αυτό το κομμάτι, από τα φωνητικά ως και το όμορφο μπάντζο, που χρησιμοποιείται αρμονικά. Από εκεί και μετά, όμως, το χάος... Υπάρχουν μερικά επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα μικρής διάρκειας και κομμάτια τύπου «να ’χαμε, να λέγαμε», τα οποία προσπαθούν μεν να ακουστούν ατμοσφαιρικά, μα μόνο ατμοσφαιρικά δεν ακούγονται τελικά. Ακούστε, για παράδειγμα, το “Raising Theme 1”, που ακούγεται σαν εκείνα τα mini-tracks τα οποία παρεμβάλλονται στο 13 των Blur. Στο δε “Trellick Tower” ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπάθησε να κάνει ο Bharadia, ενώ αν μου πείτε ότι το “Roffmaloff” ακούγεται σαν τους Air στο Moon Safari, εγώ μαζί σας. Υπάρχουν στιγμές στο album όπου τα φωνητικά θυμίζουν τη Γαλλία της δεκαετίας του 1950 και η electronica τα συνοδεύει αρκετά καλά (“Mother Culture”), αλλά και περιπτώσεις όπου ο συνδυασμός αυτός αποδεικνύεται υπερβολικός (“Un Beau Jour”).
Το Yeti Cave κυκλοφόρησε, με λίγα λόγια, απλώς για να κυκλοφορήσει. Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όλα τα όργανα του δίσκου δένουν πολύ καλά για… 10-15 δευτερόλεπτα - και πάνω που λες, ώπα εδώ έχω κομματάρα, αρχίζει μία άβυσσος αδιάφορων ήχων με τον ίδιο ρυθμό να επαναλαμβάνεται, χωρίς, στην ουσία, να ακούμε κάτι διαφορετικό. Μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου (στον οποίο έδωσα και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία), έχω μονάχα να πω ότι ο Bharadia έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει ένα EP με το “Snowy Day” ως βασικό track, αντί για ολόκληρο album. Αντίθετα, εκείνος προτίμησε να κυκλοφορήσει το εν λόγω κομμάτι με 12 ακόμα συνοδευτικές ταλαιπωρίες, που κάτι θέλουν να πουν, αλλά τελικά δεν το λένε.
