Οι Frightened Rabbit είναι από τη Γλασκόβη και δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Sign The Greys, κυκλοφορούν το δεύτερο album τους, με τον ευφάνταστο τίτλο The Midnight Organ Fight. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για έναν μεσονύχτιο οργανικό πόλεμο. Αυτό που κάνουν εδώ οι περίεργοι Σκοτσέζοι, μπορεί να μας δείξει πως θα ήταν αν οι δυνατές κιθαριστικές στιγμές των ομοεθνών τους Arab Strap και δη του Malcolm Middleton, συναντούσαν την σπιρτόζικη, στα όρια της αφέλειας, pop που έπαιζαν, στα τέλη των nineties και στις αρχές των zeroes, οι Delgados.
Το Midnight Organ Fight είναι ένα διαμαντάκι, το οποίο, ακούγοντας το εκεί που δεν το περιμένεις, σου σώζει τη μέρα. Τελείως ακομπλεξάριστοι, με καλοδουλεμένα κομμάτια και χωρίς να προσπαθούν να πάνε τα πράγματα παραπέρα, οι Frightened Rabbit σου τυπώνονται στο μυαλό γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Κάνουν κάτι απλό να λειτουργεί, δίνοντας στον ακροατή συνεχώς πράγματα, ακρόαση με την ακρόαση. Είναι στιγμές δε όπου σε κάνουν να θες να δεις live την ενέργεια που έχουν τα κομμάτια τους, και είναι στιγμές που το πρώτο πράγμα το οποίο περνάει από το μυαλό σου είναι το πόσο ήρεμα φαίνεται να περνάνε οι ώρες στα Highlands.
Το Midnight Organ Fight δεν είναι μικρό album. Αποτελείται από 14 κομμάτια, τα οποία ακούγονται το ένα μετά το άλλο χωρίς να θες να πατήσεις το skip. Σπουδαίο ρόλο σε αυτό παίζει η υποδειγματική παραγωγή που έχει κάνει ο Peter Κatis (παραγωγός σε Mercury Rev, Interpol). Επεξηγηματικά, αποκαλώ την παραγωγή υποδειγματική, καθότι δίνεται η εντύπωση πως άπαντα στο album βρίσκονται σε κάποια θέση για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Είναι σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Ακόμα και η σειρά των τραγουδιών αυτό δείχνει. Είναι σαν να τσιγκλάει τα αισθήματα σου. Σαν να θέλει να σε οδηγήσει από το φως και τον ήλιο, σε σκοτεινές και μελαγχολικές στιγμές και τούμπαλιν. Οι μελωδίες είναι απλές και αυτό που τραβά περισσότερο την προσοχή είναι η φωνή του Scott Hutchinson, με το σωστό στήσιμο και τη βαριά προφορά, η οποία βγάζει έναν συναισθηματισμό που σε κερδίζει αβίαστα με το μέρος της.
Το Midnight Organ Fight αποτελείται από πολλά και σπουδαία τραγούδια, στα οποία μπορείς να συναντήσεις τόσο τους δυνατούς και παθιασμένους ρυθμούς, όσο και την ηρεμία. Για παράδειγμα, το επικό “I Feel Better” είναι έτοιμο να σε ξεσηκώσει με τον φρενήρη ρυθμό του, ενώ το - έχω-1980s-αισθητική - “Fast Blood” και το ρυθμικότατο “The Leper”, με την ακουστική κιθάρα να έχει τον πρώτο λόγο, δεν γίνεται να σε αφήσουν σε ησυχία. Στον αντίποδα όμως, μπορείς να ακούσεις τις χαλαρές στιγμές που υπάρχουν σε κομμάτια τα οποία κινούνται σε mid και down tempo κύματα, όπως είναι π.χ. τα “Keep Yourself Warm”, με το beat που υπάρχει από πίσω να ξεχωρίζει, και το neo-folk “Poke”.
Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα album που δεν θα σου αλλάξει τους μουσικούς ορίζοντες, αλλά, ακούγοντας το, θα σε κάνει να καταλάβεις ποιος είναι ο λόγος που αγαπάς ή αγάπησες μπάντες από τη Σκωτία, καθώς κάθε φορά που θα το παίζεις θα ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα. Έχει δηλαδή μια «διαφορετική» γοητεία μέσα του, η οποία σου δίνει την ευκαιρία να την ανακαλύψεις με την κάθε ακρόαση όλο και πιο πολύ.
