Mε το ντεμπούτο τους The Trick To Life, οι Hoosiers κατάφεραν να μπουν για τα καλά στον αγγλικό μουσικό χάρτη. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Από τη στιγμή που ακολουθούν τις επιταγές που επιβάλλει το ΝΜΕ, μοιράζοντας hype δεξιά και αριστερά, έχοντας και δυο-τρία πιασάρικα μεν, ξεπλυμένα δε χιτάκια, είναι το πιο εύκολο πράγμα για να κάνεις την όποια επιτυχία στο Νησί. Ίσως αυτό να είναι το trick τους για τη ζωή, το hype το οποίο δίνει ο πρώτος δίσκος. Όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό, αλλά ποια θα είναι η διάρκεια που θα έχεις σε βάθος χρόνου.
Το Trick To Life είναι ένα album που σφύζει από νεανικό ενθουσιασμό, ενέργεια και feel-good διάθεση. Ξεκινά δυναμικά με το ραδιοφωνικό πρώτο single “Worried About Ray”, το οποίο έφτασε το νούμερο 4 στα βρετανικά charts. Καθόλου περίεργο, μιας και πρόκειται για ένα single που δεν σε αφήνει σε ησυχία, με τον καθ’ όλα φρενήρη και χορευτικό ρυθμό του, ο οποίος σίγουρα σου μένει στο μυαλό. Το “Worst Case Scenario” που ακολουθεί, είναι αυτό ακριβώς που αποκάλεσα feel-good πιο πάνω. Διάθεση για χορό, πιασάρικα κιθαριστικά riffs και αισθητική που φέρνει στο μυαλό τους Κοοks. Το επόμενο κομμάτι το οποίο ξεχωρίζει είναι το “Goodbye Mr A”, που και αυτό, με τη σειρά του, έφτασε στο νούμερο 5 των charts. Δυναμικός ρυθμός στο πιάνο, up-tempo μελωδία και το φαλτσέτο του τραγουδιστή Irwin Sparkes να παρουσιάζεται με τόση αφέλεια, ώστε δεν γίνεται να μην να μη σου φανεί συμπαθής.
Αλλά η συνέχεια αποδεικνύεται λίγο μονότονη μέχρι να φτάσουμε στο “Cops And Robbers”, του οποίου ο εκστατικός και συνάμα χαρούμενος ρυθμός είναι ξεπατικωμένος από το “Lovecats” των Cure, κάτι που με κάνει να του δώσω ένα credit παραπάνω. Το οποίο credit χάνεται όμως αυτόματα στις down tempo στιγμές του album, όπου ο Irwin Starkes φαίνεται να μιμείται, με άσχημο τρόπο, τον μεγάλο Jeff Buckley. Αυτό γίνεται π.χ. στα “Clinging On For Life” και “Money To Be Made”. Επίσης, η παραγωγή αρνείται να πάει το album ένα βήμα πιο μπροστά. Την έχει επιμεληθεί ο Τoby Smith, που, αν δεν κάνω λάθος, είναι μέλος των Jamiroquai. Έχοντας δώσει το χορευτικό και fun ρυθμό που θέλει, την αφήνει λοιπόν εκεί, ξεγυμνωμένη, να κινείται στο ίδιο μοτίβο. Χωρίς εξάρσεις πάθους και χωρίς να δίνει κάποια διαφορετική διάσταση στον δίσκο.
Το album των Hoosiers δεν είναι κακό. Αλλά από την άλλη δεν είναι και κάτι που θα σε ξετρελάνει. Απευθύνεται κυρίως σε νεαρούς και νεαρές που αγαπάνε την αγγλική pop/rock μουσική του σήμερα - βλέπε Kooks, Jack Penate, Kate Nash - και είναι σίγουρο πως τα δύο καλά singles που έχει σίγουρα θα χορευτούν στα clubs του Λονδίνου.
