Ο Fatih Akim κατέθεσε φέτος το “Η Άκρη Του Ουρανού”, μια ταινία που πραγματεύεται την απώλεια και την ανάγκη συμφιλίωσης με τον θάνατο, η οποία του χάρισε το βραβείο σεναρίου στις περασμένες Κάννες. Ο ίδιος ενδιαφέρεται πάντα να γεφυρώσει φιλμικά το διαπολιτισμικό χάσμα των αντικρουόμενων πολιτισμών Γερμανίας-Τουρκίας (αν και με τούρκικη καταγωγή, γεννήθηκε στη Γερμανία). Το μουσικό χαλί της ταινίας ασφαλώς και θα πρέπει, έτσι, να ισορροπεί τις διαφορετικές επιρροές. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο DJ Shantel, εκπρόσωπος ενός βαλκανικο-τσιγγάνικου μουσικού ύφους, που έχει εκφράσει και σε προσωπικούς του δίσκους, όπως το Disko Partizani και το Buccovina Club.
Στο soundtrack ακούγονται κυρίως παραδοσιακά τούρκικα τραγούδια και διασκευές τους. Οι καινούριες συνθέσεις είναι μόλις επτά στα εικοσιδύο κομμάτια του album και αποτελούν συναισθηματικές, τοπικού προσδιορισμού, ατμοσφαιρικές πινελιές. Εξαίρεση το ενδιαφέρον “Glazart Sea”, που μελωδικά έχει δραματουργική υπόσταση και ακούγεται σαν ένα ιδιόρρυθμο tango, το οποίο παίζει με ελάσσονες κλίμακες. Σπουδαιότερη είναι η δουλειά του Shantel ως παραγωγού στην οργάνωση του υλικού του, καθώς και η προσπάθεια του να καθυποτάσσει την παραδοσιακή, λαϊκότροπη κατεύθυνση.
Ο θρυλικός Kazim Koyuncu ερμηνεύει το βασικό θέμα-τραγούδι “Ben Seni Sevdugumi”. Το τραγούδι επαναλαμβάνεται (ίσως υπερβολικά) άλλες τρεις φορές, αν και μια διασκευή του Shantel είναι ενδεικτική του σεβασμού που επιδεικνύει στο πρωτότυπο, εκσυγχρονίζοντάς το διακριτικά σε μια προσπάθεια να μην αναιρέσει τον σπαρακτικό πυρήνα του. Με δάνεια από παλιότερες δουλείες του, ο Shantel συμπληρώνει ηχητικά με τα “Inel Inel De Aur” και “Pietons”. Αμανέδες με reggae διάθεση και κέλτικες βάσεις σε hip-hop ρυθμό, αναδύουν ένα πρωτότυπο χαρμάνι. Εντύπωση θα προκαλέσει στο ελληνικό αυτί η βαλκανικής αισθητικής, με τα χαρακτηριστικά χάλκινα, διασκευή στο δικό μας “Θα Σπάσω Κούπες”, η οποία φέρνει έντονα στο μυαλό την ξεθωριασμένη ελληνοφιλία του πάλαι ποτέ λατρεμένου στη χώρα μας Goran Bregovic. Κάπου δε ανάμεσα σε δακρύβρεχτα επικά λαϊκά έπη (“Son Hatira Nese”, “Olursem Yaziktir”) που συγγενεύουν με τα αντίστοιχα ελληνικά της δεκαετίας του 1960, υπάρχει μια αναπάντεχη ερμηνεία του πασίγνωστου μινουέτου του J.S.Bach του John Bullard από...μπάντζο! Το περίεργο είναι πως δεν ακούγεται ούτε σουρεαλιστικό, ούτε κιτς αλλά προσδίνει ένα αναπάντεχο λαϊκό χαρακτήρα.
Το soundtrack του Edge Of Heaven είναι ένα ολοκληρωμένο album και αυτό αποτελεί επιτυχία. Γιατί προσπερνά την αμετροέπεια των συνηθισμένων compilation-soundtracks που αποτελούν ηχητικό τυφλοσούρτη του συρμού, προσπαθώντας να χωρέσουν τα πάντα προς χάριν εντυπωσιασμού. Με την ηχητική του ποικιλλία, όπως βέβαια φιλτράρεται από ένα ενιαίο μουσικό ύφος (επιτάσσεται άλλωστε από την εθνική ταυτότητα των ηρώων της ταινίας), αφήνει έντονα μια επίγευση μουσικού road movie με ξεκάθαρα ανατολίτικη κλίση, που έχει τη διάθεση να εξευρωπαϊστεί, αλλά μάλλον βαλκανοποιείται.
