Αναλογιζόμενος την πορεία των Biffy Clyro γράφοντας αυτό το review, μου ήρθε στο μυαλό η πρώιμη πορεία των Idlewild. Με τις δύο πρώτες λοιπόν κυκλοφορίες τους, οι τελευταίοι είχαν αναπτύξει μια cult φήμη και έναν έντονα underground χαρακτήρα, μπλέκοντας το ιδρωμένο punk τους με την παράδοση των Fugazi, των Blur και των Nirvana. Κανείς όμως δεν ήταν προετοιμασμένος το 2000 για ένα album τόσο φιλόδοξο και εμπορικά ποιοτικό όπως το 100 Broken Windows. Κάπου εδώ αρχίζει και ο παραλληλισμός με τους Σκοτσέζους Biffy Clyro...
Μέχρι και πριν την κυκλοφορία του Puzzle, οι Biffy Clyro μοιάζανε σαν ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που ήταν καταδικασμένα να παραμείνουν σε μία σχετική αφάνεια στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Με τα κλασικά start-stop τραγούδια τους, τις απόκοσμες και απεγνωσμένες κραυγές τους και τις περίπλοκες, σχεδόν prog σε ορισμένες περιπτώσεις, δομές των τραγουδιών τους, είχαν καταφέρει να αναπτύξουν μια πολύ αφοσιωμένη, πλην μικρή, fanbase, η οποία ακολουθούσε ευλαβικά οποιαδήποτε κατεύθυνση έπαιρνε το συγκρότημα με κάθε δίσκο του. Από το υβριδικό grunge του ντεμπούτο τους Blackened Sky, μέχρι τις πειραματικές εξορμήσεις τους στον κόσμο του emo, του hardcore punk και του screamo στα δυο επόμενα albums τους (The Vertigo Of Bliss και Infinity Land), πολύ νερό είχε κυλήσει στο αυλάκι για τους Biffy Clyro. Ο μουσικός τύπος αποθέωνε κάθε album που βγάζανε, όμως το συγκρότημα παρέμενε γνωστό σε ένα σταθερό κοινό, χωρίς να κερδίζει καθόλου παραπάνω δημοτικότητα - παρά τις ομολογουμένως πολύ καλές δουλειές τις οποίες κυκλοφορούσε.
Αυτό φαίνεται πως ήρθε η ώρα να αλλάξει με την κυκλοφορία του Puzzle. Η μπάντα αποφάσισε να «μαλακώσει» τον ήχο της και να αποβάλλει τα στοιχεία αυτά που, κατά τα φαινόμενα, «περιθωριοποιούσαν» το συγκρότημα. Μέσα μάλιστα από αυτή την προσπάθεια μας προσφέρει τον πιο μεστό και ολοκληρωμένο δίσκο της καριέρας τους. Ειδοποιός διαφορά σε αυτό όμως είναι ότι το Puzzle δεν είναι κάποιος νερωμένος rock δίσκος, αλλά μία συναρπαστική διαδρομή σε όλες τις πτυχές που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν ένα σύγχρονο alternative album. Άλλωστε το να εισάγεις στοιχεία από U2 και REM στον ήχο σου ποτέ δεν έβλαψε κανέναν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Ξεκινώντας με τα δύο, Top-20 στα αγγλικά charts, singles τους “Living Is A Problem Because Everything Dies” και “Saturday Superhouse”, οι Biffy Clyro δείχνουν από την αρχή τα δόντια τους, αποδεικνύοντας πως η πιο εμπορική προσέγγιση στον ήχο τους δεν σημαίνει κανέναν συμβιβασμό όσον αφορά την ποιότητα της μουσικής τους. Με το “Who's Got A Match?” που ακολουθεί, το συγκρότημα πλησιάζει τον ήχο των Queens Of The Stone Age, ενώ με τα “A Whole Child Ago”, “The Conversation Is” και “Semi-Mental” η μπάντα συνεχίζει να πατάει το γκάζι μέχρι το πάτωμα. Ανάμεσα σε αυτά παρεμβάλονται στιγμές λυρισμού και μελωδίας, όπως τα “As Dust Dances”, “Now I'm Everyone” και “Love Has A Diameter”, όπου το συγκρότημα αποδεικνύει εμπράκτως πώς μπορεί ένα εμπορικό άνοιγμα να αποδειχθεί ευεργετικό για τη μουσική εξέλιξη μιας μπάντας. Προς το τέλος δε, ρίχνουν και το τρίτο τους Top-20 single “Folding Stars”, εντυπωσιάζοντας για μια ακόμα φορά. Για το φινάλε μας θυμίζουν πρώτα τον ήχο τους επί εποχής Infinity Land με το “Nine Fifteenths” και κλείνουν κατόπιν το Puzzle με μία ακουστική στιγμή (“Machines”), δίνοντας ίσως το ιδανικό τελείωμα σε ένα από τους καλύτερους alternative rock δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε.
Είναι σίγουρο πως αρκετοί οπαδοί των προηγούμενων δουλειών του συγκροτήματος θα θεωρήσουν ότι η μπάντα «ξεπουλήθηκε» με το Puzzle. Όμως, όντας και ο ίδιος φίλος τους από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, θα διαφωνήσω έντονα. Μπορεί να μην είναι πλέον ένα από τα καλοκρυμμένα μυστικά της rock μουσικής, όμως οι Biffy Clyro με αυτή την κυκλοφορία τους φαίνεται να γράφουν τον δίσκο για τον οποίο προορίζονταν εξαρχής...
