Το νέο, έκτο - έβδομο, αν συνυπολογίσω και τη συλλογή με τα singles - album των Supergrass είναι μυώδες, μπητάτο, ζωηρό , κλασικότροπα rock (με έμφαση όμως στο glam rock kαι το hard rock των 1970ς ), με φωνητικά φουσκωμένα με ήλιο, με υστερικά ξεσπάσματα, ενίοτε πικρόγλυκο, και γενικά θα αρέσει - όπως εξάλλου ισχύει με κάθε album της μπάντας αυτής. Είναι όμως και η πλέον παράγωγη δουλειά τους.
Το Diamond Hoo Ha ανοίγει με τα δύο πρώτα singles, χαρακτηριστικά δείγματα της παρούσας φάσης των Supergrass. Το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι είναι ένα εκρηκτικό μίγμα των Black Sabbath με τους White Stripes, μια glam/hard - boogie rock σαπουνόφουσκα. Στο “Bad Blood”, o Iggy Pop διασκευάζει Sweet (ή μήπως Nazareth;). Ο David Bowie είναι μια ακόμα ενδεικτική επιρροή. Το “Rebel in You” εμπνέεται από τη νέα-pop φάση του Bowie στα 1980ς, ενώ το “Butterfly” από τις επικές μπαλάντες τύπου “Heroes”. Αυτή είναι και η καλύτερη - ή πειστικότερη; - στιγμή του album, μαζί με το “Whiskey & Green Tea”, έναν απολαυστικό αχταρμά των Roxy Music με τους Ash.
Οι Supergrass δεν είναι όμως το ίδιο πειστικοί όταν, για παράδειγμα, μιμούνται τους Who των 1970ς, αλλά σε make-up έκδοση. Ούτε πάντοτε αποτελεσματικοί: τα “Return of …” και “Rough Knuckles” είναι απλά βαρετά και αδιάφορα. Άσε που δεν περίμενα ποτέ πως θα ερχότανε μια μέρα όταν οι Supergrass θα αντέγραφαν τους Dodgy (“Ghost of a Friend”). Όλα καλά και όλα ωραία - ή σχεδόν ωραία - εδώ λοιπόν, αλλά, παιδιά, την επόμενη φορά προσκαλέστε και τον εαυτό σας στο πάρτι…
