Οι Tri-Sonics είναι μια μπάντα από τη Γερμανία, η οποία, απ’ όσο θυμάμαι από τις μέρες μου στη συμπρωτεύουσα, έχριζε ιδιαίτερης εκτίμησης από τους διόλου αμελητέους rockabilly κύκλους της Θεσσαλονίκης. Συν τοις άλλοις είχαν πραγματοποιήσει και ένα πολύ ενδιαφέρον και uplifting live εκεί.
Πίσω από το όνομα Tri-Sonics κρύβεται ο Τεξανός Derek Singleton και είναι αυτός η αιτία, προφανώς, που η μπάντα ακούγεται τόσο γνήσια αμερικάνικη. Ωστόσο, το γεγονός ότι το κοντραμπάσο έχει αναλάβει μία γυναίκα, ονόματι Barbara, δείχνει την ευρωπαϊκή τους τάση για πρωτοτυπία και διαφορετικότητα.
Έχοντας στο ιστορικό τους κάποια singles, EPs, αλλά και δύο στούντιο albums, επανέρχονται φέτος με ένα album ζωντανά ηχογραφημένο σε φυλακή του Μονάχου. Δεν είναι βέβαια πρωτότυπο αυτό που κάνουν, διότι τους πρόλαβαν διάφοροι - από κάτι τύπους που λέγονται Cramps και έπαιξαν στο ψυχιατρείο του Sacramento, μέχρι έναν δικό μας, ο οποίος ακούει στο όνομα Μαραβέγιας και έπαιξε στις φυλακές Κορυδαλλού, με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Σε φυλακή η εκτός πάντως, το δισκάκι αυτό ακούγεται μια χαρά. Ξεκινάει ούτως η άλλως εντυπωσιακά με το “Folsom Prison Blues” του Johnny Cash, και συνεχίζει με δικά τους κομμάτια, που ακολουθούν με δεξιοτεχνικό τρόπο εκτέλεσης το κλασικό rockabilly μονοπάτι που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μπάντα. Στη μέση περίπου, όμως, το album κουράζει, με το μοτίβο να γίνεται ολοένα και πιο προβλεπόμενο, ενώ υπάρχουν και φορές που ο συγκεκριμένος ήχος ακούγεται παρωχημένος.
Την κατάσταση σώζει πριν το τέλος το “Mystery Lady”, το οποίο είναι πιο σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και λιγότερο χαρούμενο από τα υπόλοιπα, αλλά και το “Call Me” των Blondie - αν και, εδώ που τα λέμε, ένα τέτοιο κομμάτι πρέπει να είσαι ο σούπερ ατάλαντος για να το κάνεις να μην ακούγεται ωραίο! Το live ολοκληρώνεται με άλλη μια αναφορά σε φυλακή, το “Jailhouse Rock” του Elvis Presley, κλείνοντας έτσι τον κύκλο που άνοιξε με το αντίστοιχο «φυλακόβιο» κομμάτι του Cash και δίνοντας ξεκάθαρα το μουσικό στίγμα του Live In Prison.
