Το περίμενα πολύ το Go Away White. Γιατί οι Bauhaus, αν και ελαφρώς έξω από τις συνήθεις προτιμήσεις μου στιλιστικά, ήταν από τις μπάντες που έφεραν το καινούργιο, που είχαν το ταλέντο ώστε να κάνουν το νέο και διαχρονικό και που εξέφρασαν πράγματα και καταστάσεις τα οποία - έστω και μεταλλαγμένα και πιο μπερδεμένα ακόμα από τότε - συνεχίζουν να αφορούν πολύ νεαρόκοσμο. Όταν όμως τελικά προσγειώθηκε στο cd player μου, το album με τον περίφημο άγγελο της κρήνης Βηθεσδά του Central Park, ήταν μια σκέτη απογοήτευση.
Πάγωσα στο “Too Much 21st Century”, άρχισα τις γκριμάτσες απογοήτευσης στο “Adrenalin”, απελπίστηκα στα “International Bullet Proof Talent” και “Endless Summer” - ε, ως το “Black Stone Heart” και το “Zikir” το είχα πια πάρει απόφαση. Σκιά του τρομερού εαυτού της είναι πια η μπάντα του Peter Murphy, ευπρόβλεπτη, φλύαρη, κολλημένη στα παλιά - και το χειρότερο: ακίνδυνη! Το σκοτάδι της κρύβει μονάχα κούραση, κλισέ και 1980s νοσταλγία (με μπόλικο David Bowie feeling). Πουθενά δεν έχει πια ανατριχίλα, ουσία, επαφή με ένα ακόμα πιο σκοτεινό, μπλεγμένο σε καλώδια και γρήγορες ίντερνετ συνδέσεις, σήμερα. Τα φωνητικά του Murphy δεν έχουν την παλιά δύναμη, μοιάζουν με απόηχο εκείνων των ημερών, αποκομμένα από ό,τι τα κατέστησαν κάποτε σημεία αναφοράς. Τα ίδια - και χειρότερα - έχω να πω και για τις κιθαριές του Daniel Ash, που κάποτε γράφανε ιστορία και πλέον ακούγονται γραφικές.
Αν κάτι σώζει το Go Away White από την απόλυτη κατρακύλα, είναι το επίπεδο της παραγωγής και το ότι οι Bauhaus είναι χρόνια στην πιάτσα, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον ένα minimum επαγγελματισμού σε ό,τι κάνουν. Δεν αρκούν όμως αυτά για να υποκαταστήσουν την απουσία έμπνευσης και λόγου ύπαρξης. Πολύ άτυχη η απόφασή τους να επανασυνδεθούν και να γυρίσουν στα μουσικά πράγματα. Έπρεπε να αφήσουν τα πράγματα έτσι ακριβώς ως είχαν...
