Όταν η νεανική κομεντί Juno πρωτοεμφανίστηκε στο Telluride Film Festival τον περασμένο Σεπτέμβριο κανείς από τους συντελεστές της δεν μπορούσε να προβλέψει την πλημμυρίδα επιτυχίας που θα ακολουθούσε: 9ψήφια ποσά στο αμερικάνικο box office, παγκόσμια κριτική αναγνώριση, αμέτρητοι έπαινοι για τη χαρισματική, ιδιοσυγκρασιακά αξιαγάπητη, και προταθείσα για Oscar Ellen Page - με κερασάκι στην πολυώροφη τούρτα την απονομή στην πρώην στριπτιζέζ και blogger Diablo Cody βραβείου Oscar πρωτότυπου σεναρίου! Και όλα αυτά για ένα φιλμ με θεματική την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μιας 16-χρονης, ενώ είχε ήδη προηγηθεί το συγγενές και επιτυχημένο Knocked Up του Apatow. Σε σχέση λοιπόν με το score, τα παραπάνω θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε συνταγή βέβαιης νερόβραστης σάχλας, αν η Page δεν πρότεινε ανενδοίαστα στον σκηνοθέτη Jason Reitman το indie/lo-fi σχήμα των Μoldy Peaches ως τη μουσική που θα έπρεπε να συντροφεύσει την 9μηνη Οδύσσεια της γκαστρωμένης πιτσιρίκας.
Αρχής γενομένης από τα credits, ο Barry Louis Polisar δίνει τον τόνο και το ύφος με το παλιμπαιδίζον - μα αξιαγάπητο - “All I Want Is You” («If I was a flower growing wild and free/all I want is you to be my sweet honey bee»). Επιπλέον, δίπλα σε κάθε μια από τις ζαχαρένιες και γεμάτες νεανική ιδιοτροπία καταθέσεις της Kimya Dawson στέκουν καταξιωμένοι δημιουργοί της pop κουλτούρας. Ακόμη και αν οι αυτοβιογραφικές, «ατσούμπαλες» στιχομυθίες της τελευταίας υπό τους ήχους ημιξεκούρδιστης ακουστικής κιθάρας, όπως στα “Tire Swing” και “Loose Lips”, δεν εφάπτονται με το γούστο του μέσου indie kid (αν και οι πωλήσεις στο iTunes δείχνουν το αντίθετο), σε αυτό το soundtrack υποστηρίζονται και «νομιμοποιούνται» από σταθερές αξίες, οι οποίες άντεξαν στη φθορά του χρόνου. To απλοϊκά μολυσματικό “A Well Respected Man” των Kinks υπενθυμίζει τη γοητεία της κυνικής βρετανοπρεπούς pop των 1960s, ενώ το “Dearest” - του μέγιστου Buddy Holly - είναι αφοπλιστικά ειλικρινές και άμεσο. Ακούστε επίσης επαναληπτικά και με μανία το “Piazza, New York Catcher” των αιώνια ιδεαλιστών Belle & Sebastian και συναντηθείτε με μύχια συναισθήματα που είχατε ξεχάσει ότι υπάρχουν, καθώς θα σιγομουρμουράτε το δίστιχο που περικλείει το gist της ταινίας: «I love you I’ve a drowning grip on your adoring face/ I love you my responsibility has found a place». Τολμήστε να διαφωνήσετε με την ισχυρογνώμων και ετοιμόλογη Juno στον αφορισμό «Sonic Youth… is just noise» όταν θα απολαμβάνετε τη «φαζαρισμένη», μελαγχολική απόδοση αυτών στο υπέροχο “Superstar” των Carpenters. Θυμηθείτε την ιδιοφυΐα των Velvet Underground στο “I’m Sticking With You”, μια παιδιάστικη μελώδια κουπλαρισμένη από ξεροκέφαλο ρομαντισμό, η οποία θα μπορούσε να παίζεται σε προχωρημένα νηπιαγωγεία («But with you by my side I can do anything/when we swing we hang past right or wrong»)! Όσο για το «δώρο» του Bowie στους “Mott the Hoople”, παραμένει anthem περασμένων δεκαετιών, που, με ένα συνομωτικό κλείσιμο του ματιού, χορεύεται ακόμα και στα 00’s.
Βέβαια, πολλά από αυτά τα τραγούδια αδυνατούν να σταθούν αυτόφωτα εκτός του περιεχομένου της ταινίας και χωρίς τις προαναφερθείσες προσθήκες ηχηρών ονομάτων η γραφικότητα ίσως να τα απαξίωνε. Από το σκόπελο αυτό ξεφεύγει με χαρακτηριστική άνεση το “Anyone But You”, του οποίου η χάρη και η ειλικρίνεια όπως εκφράζεται στα στιχάκια «You're part time lover and a full time friend» και «I don’t see what anyone can see/in anyone else but you” και αποδίδεται με την goofy ερμηνεία των δυο πρωταγωνιστών, καθόρισε συνολικά τον ήχο του album και της ταινίας. Είναι στιγμές έτσι που νιώθεις πως η επιλογή των τραγουδιών δεν έγινε στα πλαίσια ενός εμπορικού χολιγουντιανού soundtrack, παρά είναι απότοκο ενός παρεΐστικου mix tape. Μιας κασέτας δηλαδή η οποία κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι ανάμεσα σε λίγους εκλεκτούς μετά από ένα πάρτυ όπου κάποιος παραδέχτηκε ότι «ξέρει κιθάρα», οι άλλοι τον βοήθησαν με τα λόγια και όλοι μαζί τραγούδησαν όλα αυτά που ποτέ…
