Αν μπορούσε κάποιος να μελοποιήσει τα πιο δύσβατα μονοπάτια της ψυχής και της καρδιάς μας, τις πιο εφιαλτικές μας στιγμές και τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μας, τότε μάλλον, οι προσωπικές μας σκοτεινές ώρες θα ακούγονταν σαν το group του Adrian Hates. Στο Νεκρολόγιο τους, δημιουργείται η περιέργεια στον ανυποψίαστο ακροατή για την εξερεύνηση ενός κόσμου, αποκρουστικού εξωτερικά, μα τόσο συγκινητικού εσωτερικά. Σαν να εισέρχεσαι σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Με μαύρες σκέψεις, σκοτάδι και μια μυρωδιά θανάτου. Πολλή απαισιοδοξία ε; Έχει και αυτή την πλευρά όμως η ζωή, και στην περίπτωση των Diary Of Dreams, βρίσκεται στην πιο γοητευτική της μορφή.
Από το ομώνυμο τραγούδι, που ανοίγει την πόρτα αυτού του υπογείου, νιώθεις ότι ένα ερπετό σέρνεται προς το μέρος σου, έτοιμο για να σε δαγκώσει. Η ατμόσφαιρα θυμίζει ταινία τρόμου, σε συνδυασμό με τα ψιθυριστά ηλεκτρονικά ουρλιαχτά. Το ερπετό δείχνει τις διαθέσεις του, καθώς το καταιγιστικό beat του “Plague” με τις οργισμένες κιθάρες, σε παρασέρνει ακόμα πιο μέσα στον εβένινο κόσμο του group. «Pretty face, you think that you can hide?», ρωτάει ο Hates, σε ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα. Μετά από το συναίσθημα της κλειστοφοβίας, έρχεται αυτό της συγκίνησης, στα “Son Of A Thief”, και “Tears Of Joy”. Είναι πολύ περίεργο να ακούς από ένα group φαινομενικά τόσο σκληρό ευαίσθητες συνθέσεις σαν αυτές. Σπαρακτικές κραυγές για αγάπη και ανάγκη για ανταπόκριση, φαινομενικό μίσος, η πληγή που μένει ανοικτή - και όχι μόνο από μια ερωτική απογοήτευση. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κοινότoπο άλλωστε. Είπαμε, ο Hates, εκφράζει τον σκοτεινό κόσμο του παραμελημένου και φοβισμένου παιδιού, που κρύβει μέσα στην επιβλητική του φιγούρα. Ένας λαβωμένος γίγαντας.
Μετά από αρκετά μπαλαντοειδή κομμάτια, οι Diary Of Dreams επανέρχονται στα δυνατά, ηλεκτρισμένα μονοπάτια τους, με το “Malice”, να αποτελεί την κορύφωση του δράματος. Σε κρατάει σε εγρήγορση, αφού από κάποια στιγμή και μετά οι πιο ήρεμες συνθέσεις αρχίζουν να ακούγονται και λίγο μονότονες. Είναι γεγονός ότι τα κομμάτια που φλερτάρουν περισσότερο με το industrial διακρίνονται και περισσότερο, γιατί πολύ απλά είναι το φόρτε τους. Στο Nekrolog 43, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα περισσότερα κομμάτια είναι πιο έντονα συναισθηματικά, αλλά «ήρεμα» συνθετικά. Ο ηλεκτρονικός τους θρήνος συνεχίζεται μέχρι το τέλος του album, από το “Darkest Of Our Hours”, μέχρι το “Valley”, το οποίο ίσως και να δίνει και μια νότα αισιοδοξίας, διεστραμμένης βέβαια, αλλά περιμένατε κάτι διαφορετικό;
Η συνέχεια του προηγούμενου album τους, Nigredo, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που οι Diary Of Dreams πρόσφεραν στο Nekrolog 43. Έχουν βρει εδώ και καιρό την ταυτότητα τους και, όχι άδικα, αποτελούν, ίσως, το μεγαλύτερο electro-goth group της εποχής μας. Επομένως, τα λόγια είναι σχετικά περιττά, και δεν μπορείς πολύ εύκολα να περιγράψεις τι ακριβώς νιώθει κάποιος ακροατής όταν ακούει την φωνή του Hates. Δεν είναι απαραίτητο ούτε να βλέπεις την ζωή πεσιμιστικά, ούτε να σου αρέσουν τα μαύρα γυαλιά τη νύχτα. Είναι κάτι παραπάνω, και πολύ πιο βαθύ, που πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου. Και αν όλα αυτά σας φαίνονται περίεργα και εκτός από την δική σας καθημερινότητα, δεν έχετε παρά να ανακαλύψετε αυτό το ημερολόγιο.
