Οι μπάντες από τη Νορβηγία υπακούουν πιστά στον φορμαλισμό. Όλα πρέπει να παιχτούν τέλεια, αυτός είναι ο σκοπός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι λίγες είναι οι πραγματικά συναισθηματικές μπάντες που έχει βγάλει αυτή η κρύα χώρα. Μόνο οι Madrugada έφτιαχναν μελαγχολικά τραγούδια, τα οποία ακουμπούσαν τον ακροατή. Γεγονός που δεν συμβαίνει με τους Segrov, αφού δεν ξεφεύγουν από τον παραπάνω κανόνα. Καταλαβαίνω ότι μια μπάντα για να πείσει ότι είναι αξιόλογη προσπαθεί να τα χωρέσει όλα στον πρώτο της δίσκο. Αν μάλιστα το κάνει καλά, τότε έχουμε περιπτώσεις που πρέπει να αντιμετωπισθούν με προσοχή. Αλλά η πολυσυλλεκτικότητα δεν είναι a priori καλή.
Εδώ λοιπόν οι Segrov κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας αποδείξουν ότι ξέρουν να αναμιγνύουν την pop/rock μουσική με τη jazz, μέχρι και τη bossanova. Δεν λέω είναι καλοί τεχνίτες. Αλλά, πώς να το κάνουμε, λείπει το «feeling». Οι ερμηνείες του Andreas Segrov είναι απόμακρες. Δεν σε συγκινεί, δεν σε παροτρύνει, δεν σου κάνει το αναγκαίο «κλικ». Ακούς την φωνή του και λες ένα απλό «ΟΚ». Τα δέκα τραγούδια πάνε από ’δω κι από ’κει, χωρίς να δίνουν ένα στίγμα, ενώ και οι μελωδίες είναι από αυτές που τις ξεχνάς με το που τελειώνει το κομμάτι. Σίγουρα, όπως ξανάπα, οι άνθρωποι είναι καλοί τεχνίτες, αλλά καμιά φορά πρέπει να χτυπήσεις, να πονέσεις, να βασανιστείς για να κάνεις πηγαία μουσική.
Το μόνο αξιοσημείωτο στο cd είναι το κρυμμένο track στο τέλος. Όμορφη pop που μπορείς να ακούσεις live σε κάποιο live-άδικο στην Σκανδιναβία. Ωραίο... Το cd έχει κυκλοφορήσει από τη Rec90, η οποία, όπως μας λένε οι συστάσεις, θεωρείται από τις πιο αξιόλογες ετικέτες στην βόρεια Ευρώπη με πολλές «ανακαλύψεις». Οι Segrov έχουν παίξει επίσης support στους Madrugada. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν μας έπεισε ότι γενικά η country-pop του Bergen αξίζει μέχρι στιγμής την προσοχή μας.
