Πολυαναμενόμενη η επιστροφή του Fat Joe για το 2008, με τον όγδοο στουντιακό του δίσκο να δημιουργεί μια σειρά ερωτημάτων σχετικά με το τι έχει να προσφέρει ο πολυ-πλατινένιος MC με μια ακόμη δουλειά. Ερωτήματα αναπάντητα για τον πορτορικάνικης καταγωγής καλλιτέχνη από το Bronx, που, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 καθιερώθηκε με το στιχουργικό του ταλέντο στην σκηνή της Νέας Υόρκης, σύνδεσε το όνομα του με την επονομαζόμενη «χρυσή εποχή» του hip hop και συμμετείχε σε ένα από τα σπουδαιότερα supergroup της περιόδου, τους D.I.T.C. (Diggin’ in the Crates). Tα έχει κάνει όλα: απίστευτες πωλήσεις, κινηματογραφικά cameos, underground και mainstream, από reggaeton σε massive clubs μέχρι freestyles στην γωνία 3ης Λεωφόρου και Madison Bridge. Tί του έχει μείνει; Προσωπικά υποθέτω (αν λάβω υπόψη τη χρόνια κόντρα του με τον 50 Cent και την G-Unit, αλλά και τα πρόσφατα ντράβαλα με τον έτερο Νεοϋορκέζο Papoose), η αίγλη της πρωτοκαθεδρίας σε μια σκηνή της Νέας Υόρκης, η οποία διέρχεται (λόγω crunk και reggaeton) τη μεγαλύτερη κρίση από τα early 1990s και έπειτα.
Θα σώσει τη Νέα Υόρκη ο Fat Joe; Ε, όχι δα! Ούτε σαν outsider θαρρώ. Ωστόσο, ο rapper που ανδρώθηκε στο πλευρό του αείμνηστου Big Pun και πλάι-πλάι με τον έτερο αδικοχαμένο θρύλο Big L, οφείλει, τόσο στον εαυτό του (έστω από ματαιοδοξία), όσο και στη σκηνή του ένα δίσκο. Δίσκο που, ενώ ήμουν προκατειλημμένος αρνητικά για το αποτέλεσμα, οφείλω να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Δεν είναι ασφαλώς Don Carthagena ή εκείνος ο όμορφος συνδυασμός style και «μπίχλας» του ντεμπούτο του Dangerous, αλλά ασφαλώς δεν είναι και «crunk-σκουπίδι» (sic!). Mε δώδεκα κομμάτια, τα παραγωγικά credits ποικίλλουν και μοιράζονται εξίσου από τον «πολύ» Scott Storch (clap και κακό, ουστ!), τα hit-bangers των Swizz Beatz (“Drop”) και Hitmen (“I Won’t Tell - το πρώτο single, με συμμετοχή του ανερχόμενου R’n’B τραγουδιστή J. Holiday) καθώς και συμμετοχές του Alchemist και του θρύλου DJ Premier. Στον τελευταίο θέλω να σταθώ για δύο λόγους: αρχικά, για το ότι ο νέος δίσκος του Fat Joe πρέπει να ακουστεί από το τέλος προς την αρχή, λόγω του τελευταίου κομματιού (“That White”) σε παραγωγή Primo· και, δευτερευόντως, γιατί τόσο δυνατή παραγωγή Premier είχα να ακούσω από την εποχή του Full Clip με τους Gangstarr.
Aπό δε συμμετοχές (σιγά που δεν θα είχε ft από τον γραφικότατο μαϊντανό ο οποίος ακούει στο όνομα Lil’ Wayne), σημαντικότερη είναι αυτή του βετεράνου KRS One στο κομμάτι “My Conscience”, που επίσης ξεχωρίζει για τον «back-to-essence» χαρακτήρα της θεματολογίας του και το συνειδητό μήνυμα του. Σε γενικές γραμμές, έχω την εντύπωση πως και αυτός ο δίσκος θα απασχολήσει αρκετά τα μέσα και τη νεοϋορκέζικη σκηνή, παρά τις εμμονές του Fat Joe με τις κόκες μεταφορικά, και την αυτοπροβολή (δες π.χ. στίχους του στιλ «I’m in the greatest shape» να επαναλαμβάνονται ως μανιέρα). Ήδη την ημέρα κυκλοφορίας του, η G-Unit ανακοίνωσε την κυκλοφορία ενός dissing mixtape με τίτλο Τhe Elephant Ιn Τhe Sand, παραφράζοντας σαφώς τον τίτλο του εν λόγω δίσκου. Δίσκος ο οποίος θα υπενθυμίσει πως ο μεγάλος λατίνος της ΝΥ Fat Joe ίσως να έχει μνήμη ελέφαντα και να θυμηθεί πώς να βρει τον δρόμο του καθώς θα αποσύρεται (μην τον πεθάνουμε κιόλας πρόωρα). Πάω τώρα να ακούσω μια το Represent να στρώσω...
