Η Bettye LaVette πέρασε δύσκολα, όπως πολλές ιδιαιτερότητες στη μουσική ιστορία, πλέον όμως βρίσκεται σε μια ολότελα νέα φάση, όπου απολαμβάνει διεθνή αναγνώριση και είναι σε θέση να κυκλοφορεί τακτικά τα albums της, δίχως αυτά να χάνονται κάπου μεταξύ φίλων και γνωστών. Το υποψιασμένο κοινό στάθηκε σούζα με το I’ve Got My Own Hell To Raise πριν τρία χρόνια - album το οποίο έβγαλε τη LaVette από την αφάνεια κερδίζοντάς της έναν ολότελα νέο κόσμο, έθεσε όμως παράλληλα και ένα πήχη στις απαιτήσεις μας από αυτήν.
Το Scene Of The Crime υπήρξε λοιπόν το «και μετά τι;» βήμα της LaVette - και πρόκειται για ένα βήμα που ανανέωσε την πίστη μας σε αυτήν και μάλλον θα παγιώσει το νέο της κοινό. Όχι, δεν είναι ισάξιο του I’ve Got My Own Hell To Raise σε δύναμη, το πλησιάζει όμως αρκετά σε επίπεδο και - το σημαντικότερο - από ένα διαφορετικό μονοπάτι. Μονοπάτι το οποίο χαράσσεται από την άκρως επιτυχημένη συνεργασία της με τους Drive By Truckers, το πολυσυζητημένο τελευταία southern rock συγκρότημα από την Alabama, που δέχτηκε να απαρτίσει τη συνοδευτική της μπάντα εδώ (ο ηγέτης τους Patterson Hood έβαλε μάλιστα το χεράκι του και στην παραγωγή), δίνοντας στο τελικό αποτέλεσμα μια πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική διάσταση. Το υλικό απαρτίζεται και πάλι από διασκευές (υπάρχουν και δύο νέα κομμάτια), οι οποίες αποτελούν δημιουργίες ανδρών αυτή τη φορά, σε αντιδιαστολή με το πιο γυναικείο κλίμα του I’ve Got My Own Hell To Raise.
Ο Στυλιανός Τζιρίτας, γράφοντας για το νέο album του Dwight Yoakam, δήλωσε πως αποτελεί θέμα αρχής γι’ αυτόν να μην λαμβάνει υψηλή βαθμολογία μια δουλειά βασισμένη σε ήδη προϋπάρχον υλικό. Θεωρητική θέση αυστηρή ίσως, μα και αρκετά δικαιολογημένη. Την είχα στο μυαλό μου, ομολογώ, σε όλες τις πολλαπλές ακροάσεις του νέου album της LaVette και κατέληξα να την απορρίπτω σε κάθε μία από αυτές. Γιατί η LaVette κάνει τόσο δικά της πολλά από τα τραγούδια που λέει στο Scene Of The Crime, ώστε να διεκδικεί με αξιώσεις το δικαίωμα να αντιμετωπίζονται οι διασκευές της ως αναγνώσεις οι οποίες φωτίζουν αθέατες ως τώρα πλευρές αυτών των τραγουδιών. Το μεστό, χωρίς υπερβολές, πάθος της, τα σπασίματα μιας φωνής που ομόρφυνε με το πέρασμα του χρόνου και η συγκλονιστική ερμηνευτική της ιδιαιτερότητα σε κάνουν να ξεχνάς ότι το "I Still Want To Be Your Baby (Take Me Like I Am)" το είχε πει κάποτε, εκφραστικότατα, ο δημιουργός του Eddie Hinton (μακαρίτης πλέον και αδίκως παραγνωρισμένος), νικάνε στα σημεία την πρώτη εκτέλεση του Frankie Miller στο υπέροχο “Jealousy”, όπως και αυτή του Don Henley στο “You Don’t Know Me At All”, ενώ προσφέρουν μια καινούργια ζωή στο εξαιρετικό “They Call It Love” του Ray Charles. Αλλά το απόλυτο highlight υπήρξε νομίζω η εκτέλεση που η LaVette επεφύλαξε στο “Talking Old Soldiers” του Elton John, καθώς πέτυχε να μεταφέρει τη θλίψη που κρύβει το εν λόγω κομμάτι σε τοπία τα οποία ο Elton John ουδέποτε επισκέφθηκε - όσο μεγάλος και αν υπήρξε, προτού καταλήξει αυτή η θλιβερά γερασμένη και συμβιβασμένη gay καρικατούρα του «θείου Elton».
Σε άλλα σημεία βέβαια η LaVette δεν πέτυχε και τόσο - στις αναγνώσεις της ας πούμε σε πιο country στιγμές, όπως το “Choices” του George Jones ή το “Somebody Pick Up My Pieces” του Willie Nelson, ήταν οι Drive By Truckers που ξεχώρισαν περισσότερο με το λιτό μα ουσιαστικό τους παίξιμο, παρά η ίδια. Το κλείσιμο επίσης του Scene Of The Crime, με τα δύο μοναδικά νέα τραγούδια της συγκομιδής, υπήρξε απογοητευτικό, καθώς τόσο το αυτοβιογραφικό “Before The Money Came (The Battle Of Bettye LaVette)”, όσο και το “I Guess We Shouldn’t Talk About That Now” παραείναι ρουτινιάρικα και ευπρόβλεπτα ως συνθέσεις. Παρόλα αυτά, μένει μια πολύ αξιόλογη δουλειά, η οποία επιβάλλει τη Bettye LaVette ως μία από τις πλέον χαρισματικές μαύρες γυναικείες φωνές που διαθέτει η μουσική πραγματικότητα των ’00s...
