Τα αδέρφια Micha και Marcus Acher των υπέροχων Notwist (πού είναι χαμένοι αυτοί αλήθεια;) έφτιαξαν τους Tied & Tickled Trio - οι οποίοι μόνο τρίο δεν είναι - με διάθεση να χτίσουν τραγούδια ηλεκτρονικά στη βάση, αλλά με κύριο χαρακτηριστικό την jazz του Coltrane στη ζουρλή περίοδο του, όχι τη my favourite things ρομαντικούρα (που υπεραγαπάμε για να λέμε και την αλήθεια). Ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος τους παραμένει, μέχρι τώρα που τον ξανακούω, απλά ένα τολμηρό πείραμα μιας μπάντας η οποία έχει στην διάθεση της έναν εξαιρετικό σαξοφωνίστα (Johannes Enders) να αλωνίζει πάνω στα «νταμποειδή» κόλπα των υπολοίπων. Στη συνέχεια, με το ΕΑ1 ΕΑ2 (1999) μπήκε στο κόλπο και ολίγον post-rock, τύπου Tortoise, μέχρι να φτάσουμε στο 2002 (προσπερνώντας με ταχύτητα το ενδιάμεσο remix album EA1 EA2 RMX), οπότε κυκλοφόρησαν το ηχογραφημένο μονοκοπανιά (in just one take αγγλιστί) Electric Avenue Tapes. Για πολλούς fans το καλύτερο τους album, παρόλο που εδώ διαπραγματεύονται και κομμάτια τας οποία έχουν συμπεριληφθεί στις προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Για τον υπογράφων πάντως, το αμέσως επόμενο είναι το απόλυτο έργο τους, βάζοντας στην ζυγαριά και το εν λόγω album - για το οποίο ακόμα δεν έχω γράψει ούτε αράδα αλλά πλησιάζω! Στο Observing Systems λοιπόν, που κυκλοφόρησε μετά το καλοκαίρι του 2003, καταφέρνουν να τελειοποιήσουν το υβρίδιο jazz/dub/electronica και τα “The Long Tomorrow” μαζί με το απόλυτα ξεσηκωτικό “Freakmachine” είναι οι αποδείξεις που θα χρειαστούν οι άπιστοι Θωμάδες εκεί έξω.
Φτάνοντας στο Aelita (2007), οι Tied & Tickled Trio φαίνεται ότι αποφάσισαν να τα αλλάξουν όλα. Ο στρατός από χάλκινα έχει πάει περίπατο. Πάνε οι εποχές που στη σκηνή ανέβαιναν δώδεκα και βάλε άτομα. Για του λόγου το αληθές ψάξτε το A.R.C (2006), που, εκτός από το μέτριο 20λεπτό ομώνυμο τζαμάρισμα, περιέχει και ένα απολαυστικό DVD. Τρομπέτες, σαξόφωνα, τρομπόνια και λοιπά όργανα της συνομοταξίας γιοκ λοιπόν. Το ξυλόφωνο και το μεταλλόφωνο πλέον αναλαμβάνουν το ατμοσφαιρικό κομμάτι και τα synths με το βιμπράφωνο το μελωδικό. Ούτε καν πιανάκι δεν υπάρχει εδώ, παρόλο που συνήθιζαν να το χρησιμοποιούν στο παρελθόν (βλέπε “Radio Jovian” από το Observing Systems).
Μόλις ξεπεράσεις αυτό το «τι στο διάολο τους έπιασε;» το οποίο κουβαλάς στις πρώτες ακροάσεις, ξεκινάει η διαδικασία ανακάλυψης των πολλών αρετών του Aelita. Για πρώτη φορά φαίνεται να τους ενδιαφέρει η ομοιομορφία, η ροή και αυτό το τονίζουν, στριμώχνοντας ανάμεσα στα πέντε μακρόσυρτα instrumentals που χαρακτηρίζουν τον δίσκο, τρία ομώνυμα και με τη σειρά αριθμημένα θέματα (“Aelita 1”, “Aelita 2”, “Aelita 3”). Το “You Said Tomorrow Yesterday” (λες να είναι αφιερωμένο σε καμιά γκρινιάρα γκόμενα;) - από τα καλύτερα θέματα που έγραψαν ποτέ - είναι πλήρες και πλούσιο. Αναπτυγμένο και εκτελεσμένο με τόση θέρμη, ώστε, αν το πετάξεις κάτω από μια οποιαδήποτε ηλεκτρονική, κινηματογραφική ταμπέλα εγκληματείς. Αν η αυξανόμενη ένταση του σε οδηγήσει προς post-rock κλισέ ακόμα χειρότερα. Το “Tamaghis” που ακολουθεί, είναι όσο dub αντέχουμε. Όχι dubstep στυλ Burial, πιο παραδοσιακό, χωρίς φωνητικά και με μελωδία η οποία περιμένει μέχρι τα τελευταία λεπτά για να σου φανερωθεί.
Φτάνοντας στο “Other Voices, Other Rooms”, το έτερο σπουδαίο κομμάτι του δίσκου, οι Tied & Tickled Trio έχουν ήδη υπενθυμίσει την καλλιτεχνική τους υπόσταση και τον δημιουργικό τους οίστρο και σε έχουν πείσει για τη σχεδόν αναγκαία αλλαγή της μουσικής τους πορείας. Όσοι δεν πείστηκαν (κριτικοί και ακροατές) μέχρι και trip-hop δίσκο τον χαρακτήρισαν, περιμένοντας υπομονετικά με τα φτυάρια στον ώμο τον καινούργιο δίσκο των Portishead...
