Ξύπνησα με το πάσο μου Κυριακή μεσημεράκι και κίνησα για τον καθιερωμένο καφέ στην πλατεία εκείνη η οποία, παρά τα Flocafe, κάτι μοδάτα εστιατόρια και τον κλοιό των αστυνομικών, διατηρεί ακόμα λίγη ροκιά - δεν θα αφήσεις, είπα, το γεγονός ότι είσαι single again να σε ρίξει. Ωραία μέρα είχε, να πάω περπατώντας αποφάσισα και πήρα να ακούσω στη διαδρομή αυτό το μυστήριο latin album των Rodrigo Y Gabriela από το Μεξικό, με το απειλητικό δεινοσαυρικό μάτι στο εξώφυλλο και τις διθυραμβικές κριτικές. Και αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή - κατά έναν μυστήριο τρόπο οι ήχοι του έδεσαν άψογα με τη λιακάδα, τους ράθυμους κυριακάτικους ρυθμούς της πόλης και τα μασκαρεμένα πιτσιρίκια, ισορροπώντας πετυχημένα μεταξύ του αλέγκρο latin στοιχείου και της rock ταυτότητας.
Το τέταρτο album των Rodrigo Sαnchez και Gabriela Quintero δεν είναι ούτε ο δίσκος εκείνος που θα σας αλλάξει τη ζωή, ούτε το έργο το οποίο θα στιγματίσει τις μουσικές εξελίξεις - οι διθυραμβικές κριτικές είναι σαφώς υπερβολικές. Είναι ένας καλός δίσκος, τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Η μεγάλη του επιτυχία έγκειται στο ότι το μεξικάνικο ντουέτο επανέφερε έναν αέρα αξιοπιστίας στα αμιγώς κιθαριστικά albums, τηρώντας εμφανείς αποστάσεις από τη φλύαρη μεγαλομανία των guitar-virtuoso rock αστέρων και ποντάροντας στον σχηματισμό μελωδιών, αντί για τα αναίτια σολαρίσματα και τις επιδείξεις εκτελεστικής δεινότητας. Σε αυτό πέτυχαν διάνα, παρότι και το δικό τους background βαρυμεταλλικό υπήρξε - και οι δύο έχουν διατελέσει μέλη της thash metal μπάντας Tierra Acida.
Από εκεί και πέρα, οι μελωδίες τους υπήρξαν συμπαθέστατες, αλλά δεν θα σε σημαδέψουν κιόλας. Δεν έχουν τέτοια δύναμη, δεν είναι παιδιά τέτοιων εμπνεύσεων. Αρκετές από αυτές, όπως είπα και παραπάνω, μπορούν να σου κρατήσουν καλή παρέα υπό τις κατάλληλες συνθήκες, καθώς έχουν πετύχει μια καλή ισορροπία ανάμεσα στο latin στοιχείο και στο rock, θυμίζοντας (όχι φτάνοντας) τις μεγάλες στιγμές των Santana (“Diablo Rojo”, “Tamacun”). Το album περιλαμβάνει επίσης και δύο διασκευές, μία στο “Stairway To Heaven” των Led Zeppelin, η οποία όμως δεν υπήρξε και τόσο πετυχημένη, και μία στο “Orion” των Metallica, που νομίζω πως κατόρθωσαν σε κάποιον βαθμό να το κάνουν δικό τους. Ας σημειωθεί τέλος, για τους ενδιαφερόμενους, ότι το album κυκλοφορεί και σε συλλεκτική cd/dvd έκδοση, όπου έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τους Rodrigo και Gabriela να μιλάνε για τη μουσική τους και να παίζουν live.
