Όπως έχει συχνά συμβεί στη μουσική ιστορία με τους folk τραγουδοποιούς, οι live ηχογραφήσεις τους εμπεριέχουν ένα επιπλέον στοιχείο μέθεξης και ζεστασιάς συγκρινόμενες με τις στούντιο καταθέσεις τους, καθώς η λιτή επί σκηνής performance μεταθέτει αυτόματα το βάρος από τα όργανα και την ενορχήστρωση στον ερμηνευτή και στο «εκτόπισμα» των τραγουδιών του. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνεται και από το παρόν live album του Damien Rice, το οποίο είχε ηχογραφηθεί το 2003 στο Union Chapel, τη γνωστή δηλαδή γοτθικού ρυθμού εκκλησία του Λονδίνου, όπου κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί ζωντανά και άλλοι καλλιτέχνες (Björk, Beck, ο Brett Anderson των Suede κ.α.).
Στο Union Chapel ο Damien Rice εξέθεσε δίχως περιττές φιοριτούρες το συναισθηματικό βάθος μπαλαντών του όπως το “Blower’s Daughter”, “Volcano” ή “Then Go”, τραγουδιών δηλαδή τα οποία σταδιοδρόμησαν διεθνώς χάρη στη χαρακτηριστική τους ιρλανδέζικη αύρα και το ταλέντο του δημιουργού τους να μεταγλωττίζει προσωπικά βιώματα σε μια παγκόσμια γλώσσα για ακροατές με ευαισθησίες. Πολύτιμη συνδρομή στην ομορφιά του τελικού αποτελέσματος είχε όμως και η συμπατριώτισσά του Lisa Hannigan, με την οποία ο Rice είχε ακόμα καλές σχέσεις τότε (η συνεργασία τους έχει επισήμως διακοπεί από τον περασμένο Μάρτιο).
Μοναδική μου ένσταση η διασκευή στο “Be My Husband” της Nina Simone, καθώς δεν βρήκα ότι το τραγούδι ευτύχησε ιδιαίτερα με την ερμηνευτική μεταχείριση που του επιφυλάχθηκε εκ μέρους της Hannigan. Της δίνω τα εύσημα για τη φιλότιμη προσπάθεια και για τον σεβασμό της στο πνεύμα της αυθεντικής εκτέλεσης (η Simone στο Pastel Blues του 1965 το λέει a cappella, με μόνη «μουσική» συνοδεία τα παλαμάκια της), βρίσκω όμως πως δεν κατόρθωσε να συναγωνιστεί τη «μαύρη» γοητεία του πρωτοτύπου.
