Η εν λόγω αγαπητή μπάντα τα είχε λίγο χαμένα σχετικά με τις κυκλοφορίες της. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο album που κυκλοφόρησαν για λογαριασμό της Creation το 1988. Μην το συγχέετε με το δεύτερο, ομώνυμο επίσης, album το οποίο κυκλοφόρησε από τη Fontana το 1990. Εδώ, στα περίπου 32 λεπτά του δίσκου, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από το τί ακριβώς ήταν οι The House Of Love πριν τους ανακαλύψουν όλοι και τους θεοποιήσουν με το “Shine On” (αποφύγετε τη διασκευή του από τους Apoptygma Berzerk, η ψυχική σας υγεία θα γλιτώσει πολλά).
Τα σημειώματα αυτής της «πανηγυρικής» επανέκδοσης είναι γραμμένα από τον ηγέτη των House Of Love Guy Chadwick και τον άνθρωπο που ευθύνεται εν πολλοίς για τη μουσική στη Γηραιά Αλβιώνα, τον Alan McGee - το κεφάλι δηλαδή της Creation. Από τον πρώτο σημειώνεται η μεγάλη έλλειψη της Andrea Heukamp στα backing vocals και τις κιθάρες. Η μπάντα εμφανίζεται σαν κουαρτέτο αφού η Heukamp έφυγε μετά από ένα tour, είχε όμως προλάβει να ηχογραφήσει μερικά δεύτερα φωνητικά και κιθάρες για διάφορα κομμάτια, όπως π.χ. για το εναρκτήριο “Christine”. Αλλά το ενδιαφέρον έγκειται σε αυτά που γράφει ο Alan McGee. Λέει ότι ο Chadwick ήταν ένας «γαμημένος τρελάρας που δούλευε τον κόσμο ότι ήταν κανονικός», ένας «αυθεντικός τραγουδοποιός». Tον Terry Bickers τον χαρακτηρίζει ιδιοφυΐα και σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που τους άφησε να φύγουν από την εταιρία του. «Θα γίνονταν ίσως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου», λέει συγκεκριμένα. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...
Πάντως αυτά τα λόγια του McGee δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Για το συγκεκριμένο λοιπόν album, η μεγάλη του ατυχία είναι ότι κυκλοφόρησε ένα χρόνο νωρίτερα από το Joshua Tree των U2. Αν ο χρόνος είχε παίξει διαφορετικά το παιχνίδι του, μπορεί οι περισσότεροι να είχαν στρέψει το βλέμμα τους στους House Of Love. Έτσι οι Chadwick και Bickers μπορεί να μην πλακώνονταν στα ναρκωτικά και μεταξύ τους, και ο Bono (όσο αγαπητός κι αν είναι) δεν θα μας ζάλιζε μέχρι σήμερα με τις «αγαθοεργίες» του. Ξαναλέω όμως: μπορεί να συνέβαιναν όλα αυτά. Επί του συγκεκριμένου, το House Of Love είναι ένα καλό πρώτο album για μια μπάντα η οποία θα μπόρεσε να εκτοξευθεί. Έχει συναισθηματισμό, αποπνέει ελπίδα, εμπεριέχει θλίψη. Και όλα τούτα πασπαλισμένα με τον κλασικό κιθαριστικό ήχο των late-1980’s. Έναν ήχο που αρκετοί της «σκοτεινής» πλευράς χαρακτήρισαν μέτριο, αλλά είναι αναμφισβήτητα σπουδαίος.
Για highlights κρατήστε όλο το background της μπάντας. Είναι αυτή η κατάρα που κατατρώει τις μπάντες οι οποίες είχαν όλα τα φόντα να γίνουν μεγάλες, αλλά τόσο το madchester, με την πολυχρωμία στα ρούχα και τα χάπια, όσο και το grunge, με τις μουντές ζακέτες του, τους έκλεψαν το μαγικό χαρτάκι για τον ουρανό...
