Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι θέλετε να γίνετε πολύ κακοί; Ότι θέλετε να χτυπήσετε κάτι τύπους που στο όνομα του πειραματισμού παράγουν cds και ξοδεύουν χρήματα και πρώτες ύλες, χωρίς να ενδιαφέρονται για την παγκόσμια πείνα και την καταστροφή του περιβάλλοντος; Αποφεύγοντας αυτή την κατάσταση, θα καταβληθούν εδώ ειλικρινείς προσπάθειες να γίνει μια κανονική κριτική. Άγνωστο αν θα πετύχει. Πάμε λοιπόν.
Καταρχήν, όλη η παραπάνω σκιαγράφηση αφορά τον Chris Schlarb. Έναν άνθρωπο που στο σημείωμα του δίσκου του μας ενημερώνει ότι τα τραγούδια (λέμε τώρα...) τα «έγραψε» την εποχή όταν, στην ηλικία των 24, είχε χωρίσει με τη γυναίκα του, δεν έβλεπε τα παιδιά του και είχε παρατήσει τη δουλειά του σαν ασφαλιστικός σύμβουλος. Πήρε λοιπόν το laptop του, το συνέδεσε με διάφορα μικρόφωνα και άρχισε να καταγράφει για 40 λεπτά τον δρόμο έξω από το σπίτι του στην California την ώρα που έβρεχε. Μετά τα μιξάρισε, έβαλε γύρω στους 25 «φίλους» του να παίξουν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι και τα έκανε δίσκο.
Εδώ λοιπόν γεννάται το μεγάλο ερώτημα: πόσο τελειωμένος μπορεί να είναι κανείς για να πλασάρει τέτοιες ηχητικές αρλούμπες για πειραματισμό; Γιατί να ταλαιπωρείς τον κόσμο με τις προσωπικές σου «αναζητήσεις» και δεν χώνεις τα λεφτά που σου περισσεύουν σε τίποτα μετοχές; Εκτός αν αβγατίζουν δουλεύοντας τον κόσμο... Τέλος πάντων, τα λόγια είναι περιττά. Ο δίσκος είναι εξαιρετικά κακός. Αν θέλετε να τον ακούσετε, καλύτερα πηγαίνετε στην κωμόπολη της επαρχίας όπου ζουν κάποιοι συγγενείς σας, κατά προτίμηση σε μια βροχερή μέρα, και αρχίστε να παίζετε τα πιο κουλά όργανα που μπορείτε να φανταστείτε. Μην σας ενδιαφέρουν οι ρυθμοί και οι μελωδίες. Αυτά είναι για τους απολίτιστους...
