Εδώ και 7 χρόνια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού - συγκεκριμένα στην βορειοδυτική πλευρά της Αμερικής, στο Portland - φτιάχνει μουσική ο Adrian Orange, παιδί θαύμα του lo-fi. Ο Adrian Orange γεννήθηκε το 1986 και έχει ήδη φτιάξει 9 (!) δίσκους, τους περισσότερους από τους οποίους έχει κυκλοφορήσει με το όνομα Thanksgiving. Για τους γνώστες του είδους αυτό το όνομα ίσως λέει πολλά. Για τους υπόλοιπους αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσει καλύτερα τον φέρελπι νέο - όσο φέρελπις μπορεί βέβαια να είναι κάποιος που από την ηλικία των 10 κάνει live.
Ο Orange παρατάει στη δουλειά αυτή τις μινιμαλιστικές lo-fi ιδιοτροπίες και, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, περνά στα κανονικά μουσικά πειράματα. Παίρνει λοιπόν την κιθάρα του και μαζεύει πάνω από δέκα μουσικούς που ειδικεύονται στα πνευστά. Κι όταν λέμε πνευστά εννοούμε σχεδόν τα πάντα, από σαξόφωνα μέχρι τρομπέτες. Με αυτά και με τον κλασικό συνδυασμό μπάσο - drums, συνέθεσε έναν δίσκο που ακροβατεί ανάμεσα στην απλότητα και τον ηχητικό όγκο.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μια και έξω. Παίζοντας live στο studio όλο το album μεταφέρεται πιστά η πανηγυρική ατμόσφαιρα, η ορμή των πνευστών λειτουργεί απελευθερωτικά και οι βασικές μελωδίες είναι βαθύτατα συναισθηματικές. Η φωνή του Adrian είναι εύθραυστη όπως του Antony από τους Antony And The Johnons, αλλά αρκετές φορές γλιστράει και φαλτσάρει. Αυτό όμως δεν είναι κάτι το επιλήψιμο, αφού ο τρόπος που τραγουδάει του προσδίδει ωριμότητα δυσανάλογη της ηλικίας του. Από την άλλη, ο δίσκος κάποιες φορές κουράζει, καθώς η δομή της ενορχήστρωσης είναι η ίδια στις περισσότερες περιπτώσεις. Οι μελωδίες όμως και οι στίχοι κρατούν ευτυχώς το συνολικό επίπεδο ψηλά.
Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το “Window (Mirror) Shadow” και το “A Flower’s Is Mine”. Γενικά πάντως το album είναι από τα κρυφά εκείνα λουλούδια, που στην Ελλάδα δυστυχώς ανακαλύπτουμε αργά…
