Καθώς το τελευταίο φως της μέρας φεύγει δίνοντας τη θέση του στη νύχτα, μια μοναχική φιγούρα στέκεται σε μια προεξοχή της στεριάς, ατενίζοντας την ελαφρά ρυτιδωμένη επιφάνεια της θάλασσας, κάπου στον ευρωπαϊκό βορρά. Λίγες φορές το εξώφυλλο ενός album υπήρξε τόσο απόλυτα συνυφασμένο με τη διάθεση και την ατμόσφαιρα του περιεχομένου του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του τρίτου δισκογραφικού βήματος των Songs Of Green Pheasant - οχήματος του Βρετανού τραγουδοποιού Duncan Sumpner, τις ώρες που απελευθερώνεται από τα καθήκοντά του ως δασκάλου.
Στο Gyllyng Street ο Sumpner εγκαταλείπει τον lo-fi ήχο και την κάπως ερασιτεχνική προσέγγιση που τον χαρακτήριζε ως σήμερα και, ενώ μεν παραμένει προσκολλημένος στις ίδιες διαθέσεις και κατευθύνσεις, δοκιμάζει να εκφραστεί με πλουσιότερα μέσα. Το αποτέλεσμα θα έλεγα πως τον δικαιώνει, καθώς δίνει στις μελαγχολικές του κιθαριστικές μπαλάντες έναν όγκο που τους πάει πολύ, πράγμα ιδιαίτερα φανερό σε στιγμές όπως το “West Coast Profiling”, το “Boats” ή το κάπως «σιγκου-ροσικό» “Sketch For Maenporth”.
Από την άλλη όμως, όλα όσα συμβαίνουν εδώ μέσα γίνονται σε πλαίσια πολύ συγκεκριμένα, τα οποία δεν επιτρέπουν καμία έξαρση προς ένα σημαντικότερο επίπεδο και καμία έκρηξη έμπνευσης προς κάτι το πιο συναρπαστικό. Πρόκειται για όμορφα τραγούδια, φορτισμένα από μια αξιόλογη ευαισθησία και από μια γνήσια βρετανική αισθητική, καθηλωμένα όμως σε μια στατικότητα, που αγγίζει σε περιπτώσεις και τη μονοτονία. Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε…
