Kill all hippies, not the electronic ones!
Είναι μάλλον το album τους που αναμενόταν με τη μικρότερη, αν όχι ανύπαρκτη, ανυπομονησία. O Ed Simmons και ο Tom Rowlads είναι στουντιακοί μάστορες, βάλ’ τους σε ένα υπόγειο με μια πενιχρή κονσόλα και οι «παπάδες» είναι δεδομένοι. Όπως και η αρτιότητα της παραγωγής τους με το σήμα κατατεθέν – multi layered. Το θέμα είναι οι ιδέες. Που φαίνονταν να έχουν στερέψει στα Come With Us και Push The Button, που φαίνονταν όντως να μη βρίσκουν μονοπάτι να ακολουθήσουν, όπως λέει και το εναρκτήριο κομμάτι του We Are The Night.
Αλλά, μήπως τελικά σε μια εποχή που το σίριαλ “guitars meet the bleeps” ξεπερνά σε επαναλήψεις το Ρετιρέ είναι άδικο να περιμένεις από κάποιους να πρωτοπορούν μόνιμα; Και να τους πυροβολείς, αν δεν το κάνουν, επειδή νομίζεις ότι οι εφηβικά καυλωμένοι – φρέσκοι παικταράδες (αλλά κλώνοι των Daft Punk) που ξεπηδάνε από Kitsune, Modular κι Ed Banger φέρνουν την επανάσταση; Οι bros ξαναμοίρασαν την τράπουλα οριστικά με τα δύο πρώτα τους albums, όπως συνέβη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με όλα τα εμπορικά γκρουπ στη μουσική ιστορία.
Παρέδωσαν ένα αριστούργημα, το Surrender, και μετά ψάχτηκαν σχεδόν για μια πενταετία. Και τώρα επιστρέφουν με μια δισκάρα -υπόδειγμα ώριμης hippietronica- που πυρπολεί αγγεία σεροτονίνης, ψυχεδελιάζει όσο πρέπει, μυρίζει το dancefloor του 2007, κλέβει όπως πάντα indie hype, δεν ξεπερνά τα 90s space κολλήματα, αυτοπαρωδείται με «χορούς του σολομού» και θα αναγκάσει όσους δεν το πήραν χαμπάρι να γράφουν στο επόμενο CD για «μεγάλη επιστροφή».
Τότε που οι ανέραστες folk νεράιδες θα ψάχνουν τον πελαργό και οι one hit wonders έμπνευση. Και το Pitchfork του 3.8, αξιοπιστία. Τέσσερα αστεράκια (στα πέντε)...
