Αυτά που δεν μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει στον κάπταιν Bruce είναι τα εξής δύο: Έχει ο διαβολεμένος μία ζεστασιά ανθρώπινη που λίγο ΜΗ προκατειλημμένος να είσαι και του το αναγνωρίζεις αμέσως. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι ότι ο μεσήλιξ ξέρει (και πάντα ήξερε) να γράφει τραγούδια. Οι γέφυρες στα τραγούδια του Bruce Springsteen είναι πάντα εκεί για να σε προετοιμάσουν για ένα καθάριο και λυτρωτικό, την ίδια στιγμή, ρεφραίν.
Και δεν είναι εύκολο αυτό. Το να γράψεις καλές γέφυρες εννοώ. Τσεκάρετε τι κάνουν τα περισσότερα συγκροτήματα. Γράφουν το βασικό ριφφ, μπορεί μερικές φορές το κουπλεδάκι να είναι συμπαθητικό, υπάρχει και ένα ψιλοτρανταχτό ρεφραινάκι (αλλιώς η εταιρεία θα τους τράβαγε το αυτάκι στο δεύτερο δίσκο) και μετά τρέχει ο παραγωγός να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα (βλέπε ανάποδες λουπίτσες αντί για γέφυρες, λουσαρίσματα και extra κιθάρες στα ρεφραίν και δεν συμμαζεύεται κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ο μεσήλιξ λοιπόν δεν τα χρειάζεται αυτά. Πάντα ήξερε να γράφει καλή μουσική και δόξα το θεό τα καταφέρνει ακόμα.
Ο Springsteen είναι στην ηλικία και στο μουσικό status που πια κάνει ότι θέλει και δε δίνει πενηνταράκι τσακιστό για τη μπίζνα. Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν κάνει ότι μπορεί για να πετύχει ο κάθε του καινούργιος δίσκος, απλά το κονσεπτάκι του κάθε δίσκου στηρίζεται πια στη λογική «Κάνω ότι μου καπνίσει και άμα θέλετε αλλιώς δεν θα βάλουμε τα κλάματα». Μετά λοιπόν από τις good old time συγχορδίες με τα γερόντια και τα μαντολίνα αλά Seeger του προηγούμενου δίσκου επιστρέφει σε αυτό που γνωρίζει καλύτερα. Να κοιτάει γύρω του τι συμβαίνει και να γράφει γι αυτά (σε αντίθεση με διάφορους που γράφουν για μπουρδουκλο-προσωπικές-spiritual σκέψεις τους που πολύ απλά δεικνύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι κάθονται στο κάστρο τους και δεν βλέπουν τι συμβαίνει πέρα από τον άκρατο ναρκισσισμό τους). Τρανή απόδειξη το πολύ όμορφο Girls in their Clothes. Απλότητα, χαλαρότητα και σχεδόν μία συγκινητική σοφία.
Τα γνωστά vocals από την επανασυνδεδεμένη E Street Band είναι πανταχού παρόντα, η παραγωγή είναι η γνωστή πρίμα-μεσαία-και μόνο, οι ενορχηστρώσεις ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο, οι παλιές και καλές ημέρες είναι και πάλι εδώ, ο Bruce είναι χαμογελαστός και πάλι και γνωρίζω ότι σε όλη την υφήλιο οι οπαδοί του έχουν στήσει γλέντι γιατί ακριβώς αυτόν το δίσκο περίμεναν τόσα χρόνια, και ας μην το ομολογούσαν.
Υ.Γ. Από τα μέσα και πέρα ο δίσκος γίνεται σαφέστατα πιο εσωτερικός με κορυφαία το ομώνυμο track και το Terry's Song (φόρος τιμής στον πρόσφατα αποθανόντα μπασίστα του). Επίσης το Radio Nowhere αποτελεί ένα από τα καλύτερα ανοίγματα φετινού δίσκου. Μπράβο ρε μεσήλικα. Σε θαυμάζω ακόμα και όταν διαφωνώ μαζί σου.
