Ακατανόητος αλλά έντιμος...
Κανείς ποτέ δε θα καταλάβει μάλλον την πρεμούρα του Lavelle να κυκλοφορήσει έναν καθαρά rock δίσκο μέσα στο κατακαλόκαιρο του 2007. Πόσο μάλλον όταν κι ο ίδιος πιστεύει ότι η ηλεκτρονική σκηνή έχει πάρει για τα καλά τα πάνω της.
Σε κάθε περίπτωση με μια πιο διακριτική βοήθεια αυτήν τη φορά από τον Richard File και με τον Chris Goss να παραμονεύει στην κονσόλα, το War Stories είναι ένα έντιμο rock album. Δεν παίρνει καν κάποιο μοντέρνο πρόθεμα, τύπου post ή dance rock. Παρατάει τα σκρατσαρίσματα -απομεινάρια της Mo’ Wax-, κρατάει στις πίσω σελίδες τις σκοτεινές trip – hop ατμόσφαιρες που του κληρονόμησαν τα ίδια 90s, ξεχνάει τα trademark U.N.K.L.E. breaks, αγνοεί το γερμανικό techno που προτιμά στα dj sets o Lavelle και στρέφεται ολοκληρωτικά στις κοφτερές stoner κιθάρες.Μεγάλος ήχος, άρτια παραγωγή, άλλου τύπου 90s αισθητική, και όχι μια ακόμα Ninja Tune meets Radiohead δουλειά.
Οι συνεργασίες του ανασταίνουν ακόμα και νεκρές φύσεις όπως ο Ian Astbury που σε κάνει σχεδόν να του συγχωρήσεις τη γελοιότητα των “Doors του 21ου αιώνα” με τη σπουδαία βετεράνικη ερμηνεία του σε “Burn My Shadow” και “When Things Explode”. Θετική έκπληξη (δις) ο Gavin Clark, ακόμα πιο θετική όμως είναι ο ίδιος ο Lavelle που για πρώτη φορά κάνει φωνητικά. Όχι απλά επαρκώς, αλλά σπουδαία όπως π.χ. στο “Hold my hand” ή το “Morning Rage”.
Αντίθετα απογοήτευση είναι η συνεργασία με τον 3D στο “Twilight”, μουτζουρωμένη φωτοτυπία του συγκλονιστικού “Invasion” από το Never, Never, Land. Το “Mayday” με Duke Spirit θυμίζει Death In Vegas, ενώ το “Persons and machinery” με Autolux εκπλήσσει με τη μυστηριώδη μπασογραμμή.
Συμπερασματικά, το War Stories είναι γεμάτο sonikpicks, αλλά συνολικά μοιάζει ενδεικτικό παλιάς τεχνολογίας που δείχνει τεράστια δυναμική, αρκεί να απαλλαχθεί από τις εμμονές...
