Ετούτος εδώ είναι λίγο ιδιαίτερη περίπτωση. Όχι επειδή ο πατέρας του είναι ο Anthony Perkins (ναι! Ο Norman Bates στο Psycho), ούτε επειδή η μητέρα, η γνωστή σχετικά φωτογράφος Berry Rerenson, σκοτώθηκε στην επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11/9/2001. Όχι –βέβαια το όχι είναι σχετικό όταν οι γονικές συντεταγμένες σου είναι οι παραπάνω.
Απλά όταν τον πρωτακούς το δίσκο θέλεις να τον πετάξεις πίσω στον αρχισυντάκτη (αν και ο συγκεκριμένος έκανε κλικ στον υπογράφοντα νομίζοντας ότι είναι ένα χαμερπές ευφυολόγημα βασισμένο στους Elvis Presley και Carl Perkins). Εκεί λοιπόν που νόμιζα ότι θα ακούσω κάποιο βλακώδες alternative μοτίβο με ακόμα πιο βλακώδεις στίχους έπεσα πάνω σε έναν μάλλον σκεπτικό άνθρωπο, με κάποιες δόσεις υπόγειου χιούμορ και στα σίγουρα καλούς στίχους.
Ομολογώ ότι τον άφησα το δίσκο στην άκρη για κάποιο διάστημα και τον ξανάπιασα έχοντας μελετήσει καλά τους στίχους που βρήκα στο διαδίκτυο. Η μουσική στην τρίτη ήδη ακρόαση έλαμψε με καλές ενορχηστρώσεις και με πολυεπίπεδα περάσματα, σε αντίθεση με την πρώτη άποψη που είχα για άλλον ένα μονόχνωτο, μουντό, βαρετό folk-rock τραγουδοποιό (από αυτούς που ξεφορτώνουν με το κιλό κάθε μέρα τα ανατρεπόμενα).
Ο τύπος όμως έχει κάτι. Κάτι που μπορεί να αναπτυχθεί με ακόμα ποιο πλούσιες ενορχηστρώσεις στο επόμενο δισκογραφικό του βήμα. Αλλά για τους θιασώτες του είδους (και έχουμε πια αρκετούς από αυτούς στην Ελλάδα) από τούτο το δίσκο ο 29χρονος Elvis Perkins έχει ήδη φτιάξει το διαμάντι του. Οι οπαδοί του folk θα το λατρέψουν. Οι υπόλοιποι δώστε του οπωσδήποτε ευκαιρία και ακρόαση.
