Τα τελευταία χρόνια οι ιστορικοί Dream Theater μοιάζουν με καράβι δίχως πυξίδα που αρμενίζει σε άγνωστα νερά. Αυτή την εικόνα έδιναν τόσο το μετριότατο Train Of Thought (2003), όσο και το απογοητευτικό Octavarium (2005), albums τα οποία σώζονταν μονάχα από την κλάση της μπάντας και από μερικές διάσπαρτες σπινθηροβόλες ιδέες. To ένατο στούντιο album τους Systematic Chaos - πρώτη δουλειά για τη νέα τους εταιρεία Roadrunner - δίνει, σε μια πρώτη επαφή, την εντύπωση πως οι LaBrie, Petrucci, Myung, Portnoy και Rudess ξαναβρίσκουν επιτέλους τον δρόμο προς την έμπνευση. Αλλά, αν κάτσεις να ακούσεις προσεκτικότερα, γρήγορα συνειδητοποιείς πως δυστυχώς δεν έχουν έτσι τα πράγματα.
Στο Systematic Chaos οι Dream Theater κάνουν ό,τι κάνανε και άλλες σπουδαίες μεταλλικές μπάντες του παρελθόντος, που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια σε παρόμοιο τέλμα (π.χ. οι Megadeth με το System Has Failed ή οι Iron Maiden με το A Matter Of Life And Death). Γύρισαν δηλαδή στις συνταγές με τις οποίες έφτιαξαν κάποτε τις δουλειές που τους κατέστησαν σημεία αναφοράς, ανακατέψανε λίγο τα συστατικά τους, έθεσαν ως κύριο target group τους 15χρονους και να ο «νέος» δίσκος. Αν είσαι έφηβος στις πρώτες σου επαφές με τους Dream Theater, αναμφίβολα θα εντυπωσιαστείς. Αν είσαι fan, θα σου αρέσει έτσι κι αλλιώς, γιατί αυτός είναι ο ρόλος του fan (πόσο μάλιστα όταν υπάρχει και ειδική έκδοση με ντοκιμαντέρ για το πώς φτιάχτηκε το album και ήχο 5.1 surround προδιαγραφών). Αν όμως έχεις παρακολουθήσει τη δισκογραφία των Αμερικανών χωρίς να είσαι οπαδός τους, απλά θα συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις να κάνεις παρά με μια ανέμπνευστη επιστροφή στα δεδομένα του ανεπανάληπτου Images And Words και του έτερου progressive metal ορόσημου, Scenes From A Memory - στα οποία προσθέστε μια απόπειρα μεταμόρφωσης σε Metallica (το πρώτο single “Constant Motion”) και κάποια σημεία εδώ κι εκεί που «μυρίζουν» Muse. Το πόσο πολύ λείπει η έμπνευση στο στρατόπεδο των Dream Theater το μαρτυρούν οι στίχοι, οι περισσότεροι από τους οποίους φέρουν την υπογραφή του Petrucci. Αν το “Prophets Of War” θέλει να διαμαρτυρηθεί για τον πόλεμο στο Ιράκ, το κάνει τόσο επιδερμικά και έμμεσα, που καλύτερα θα ’ταν να μην το έκανε καθόλου. Στο “Forsaken” πάλι - που είναι σημειωτέον από τις καλύτερες στιγμές της δουλειάς - έχουμε να κάνουμε με έναν τύπο που δέχεται μια νυχτερινή επίσκεψη από μια…βρυκολακίνα, ενώ στο υπερφιλόδοξο “In The Presence Of Enemies” (που, χωρισμένο σε δύο μέρη, ανοίγει και κλείνει το album) έχουμε ένα γελοίο στόρι για έναν αιρετικό και έναν σκοτεινό αφέντη με μοχθηρά πλάνα για την ανθρωπότητα, το οποίο ακόμα και οι Helloween θα απέρριπταν ως απολίθωμα.
Αυτά που σώζουν τελικά κάποια προσχήματα και επιτρέπουν στο Systematic Chaos να μην κατρακυλήσει κάτω από ένα minimum, είναι πρώτα-πρώτα η εξαιρετική φόρμα του LaBrie, που υπερασπίζεται με μεγάλο πάθος όλα τα τραγούδια, και ύστερα η τεχνική κατάρτιση των υπολοίπων μελών, που παίζουν τόσο καλά τις ανακυκλωμένες μελωδίες του album, ώστε να τους προσδίδουν τουλάχιστον ζωντάνια και νεύρο. Σε πόσο λίγα όμως αρκείται πια μια μπάντα που κάποτε ήταν τόσο πρωτοπόρα…
