Δισκογραφική διέξοδο μέσω ενός μικρού, ανεξάρτητου ελληνικού label - της Triple Bath του Θέμη Παντελόπουλου - βρήκαν οι Hidden, ένα κουαρτέτο με έδρα το Michigan των ΗΠΑ. Πραγματοποιώντας ένα κατά τη γνώμη μου συμπαθές και υποσχόμενο ντεμπούτο, σε μια έκδοση περιορισμένη σε 96 μόλις αντίτυπα.
Το ομότιτλο album των Hidden αρχίζει και τελειώνει μάλλον χλιαρά, σε free jazz ρυθμούς, οι οποίοι μαρτυρούν μεν την τεχνική επάρκεια των Mike Johnston, Mike Gilmore, Mike Khoury και Kirk Loucas, αλλά γενικά στερούνται κάποιας ιδιαίτερης ταυτότητας. Στο μέσον όμως της δουλειάς τους διαδραματίζεται μια διαφορετική και αρκετά πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Γιατί εκεί ο βασικός σκελετός μπάσο - βιολί - τσέλο τολμά να ξεχυθεί προς τα πελάγη της world μουσικής, εξερευνώντας αυτοσχεδιαστικά το πεδίο μεταξύ της ελεύθερης jazz και των δημοτικών παραδόσεων του πλανήτη - με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της Άπω Ανατολής. Η προσοχή σου στρέφεται αρχικά σε «συνθέσεις» (σε εισαγωγικά, καθώς πρόκειται για μουσική στηριζόμενη στον αυτοσχεδιασμό) όπως τα “Sweet Saba Interlude” και “Hidden 06”, προτού περάσεις πρώτα στο άκρως ενδιαφέρον “Hidden 10”, από εκεί στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του “Orient” και τέλος στην καλύτερη στιγμή της δουλειάς, το “Pre-Power Outage”.
Η jazz των Hidden δεν κάνει ασφαλώς κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Αντιθέτως, τοποθετείται μάλλον συνειδητά στο πειραματικό post-bop ύφος που ακολούθησαν στη δεκαετία του 1970 διάφοροι μουσικοί, όπως π.χ. ο Dave Holland, ο οποίος έρχεται συχνά-πυκνά κατά νου καθώς ακούς το εν λόγω album. Οι Hidden τα καταφέρνουν αρκετά καλά στο πλαίσιο αυτό: νιώθεις μεν πως υπάρχει ακόμα δρόμος να διανυθεί προς το πιο αυτόφωτο και το αισθητικά σημαντικό, αλλά σε πείθουν πως ναι, διαθέτουν τα φόντα ώστε να βαδίσουν σε αυτό το απαιτητικό μονοπάτι.
