Progressive-pop θεματικό album από έναν εκκεντρικό showman.
Ο Bobby Conn είναι ένα σκέτο μουρλοκομείο – και όσοι έχουν ακούσει έστω και ένα μέρος από τη μέχρι σήμερα δισκογραφία του μπορούν να το πιστοποιήσουν.
Πάρτε για παράδειγμα το “Vanitas” με το οποίο ξεκινά το album, και στο οποίο η ήπια ακουστική εισαγωγή πολύ γρήγορα δίνει τη θέση της σε progressive ηλεκτρικές κιθάρες και σε λατινικής γλώσσας ψαλμωδίες με στίχους από τον Εκκλησιαστή!! Ή ακούστε το “My Ego”με τις αλά King Crimson κιθάρες, τα glam φωνητικά και τα jazz-fusion πνευστά.
Δίπλα σε τέτοιου αλλοπρόσαλλου χαρακτήρα συνθέσεις θα ανακαλύψετε πως υπάρχει και ένας άλλος B. Conn που μπορεί και γράφει pop τραγούδια, ένας μάστορας των ενορχηστρώσεων που καταπιάνεται με τη γαλαζομάτα soul, την πλαστική pop και το αλά Prince glam-funk.
Η ενσυνείδητη τούτη σχιζοειδής προσέγγιση, όμως, όσο και αν ακούγεται προκλητικά ευρηματική, αφήνει εν τούτοις τον ακροατή με τη γενική εντύπωση πως, ενώ ο B. Conn κυοφορούσε βουνό, γέννησε τελικά ποντίκι.
