Το πιο εφευρετικό –αν κι άνισο, ώρες ώρες- album διασκευών που θα ακούσετε φέτος.
Για να μη μακρηγορούμε: τα γέρα χαρτιά του εν λόγω album είναι φυσικά το “Stop Me”, μεταμορφωμένο σε έναν ύμνο που θα τραγουδούσε ο Moz αν αντί για τους Smiths έπιανε δουλειά στους Specials, το Motown-ίζον “Valerie” (των Zutons) με τα northern soul φωνητικά του Jean-Pierre Barda (ουπς! σόρρυ, της Amy Winehouse ήθελα να πω), το εκπληκτικό reggae groove του “God Put A Smile Upon Your Face” των Coldplay, η μπιτλίζουσα pop του “Just” των Radiohead και το “Toxic” της Britney, όπως πιθανά να το τραγουδούσε η φίλη της, Beyonce.
Οι διασκευές στα “Amy” (του Ryan Adams) και “The Only One I Know” (Charlatans) ούτε προσθέτουν, ούτε αφαιρούν από το original τραγούδι (παρόλο που κάποιος θα μπορούσε να προσάψει πολλά στα άθλια, επίπεδα φωνητικά του Robbie Williams στο τελευταίο).
Εκεί, τέλος, που ο Ronson μοιάζει να χάνει το στοίχημα είναι σε κομμάτια που είναι από μόνα τους τόσο βρωμοσουξεδιάρικα, που οιαδήποτε παρέμβαση τα καταστρέφει: είναι φανερό ότι η, φημολογούμενη ως γκόμενα του Mark, Lily Allen επιστρατεύτηκε να φέρει εις πέρας το “Oh My God” των Kaiser Chiefs ως «κράχτης» για ολόκληρο το album, ενώ για το καλύτερο single του 2004, του “L.S.F.” των Kasabian κάθε συζήτηση είναι περιττή.
Στο τέλος δε, σκοτώνει με δέκα μαχαιριές στην πλάτη και το “Apply Some Pressure” (του κολλητού του, Paul Smith των Maximo Park) και βάζει κάτι κλαπατσίμπαλα από την Καραϊβική να χαλάσουν το πάρτι στο “Pretty Green” των Jam, έτσι για κερασάκι.
Εξαιρετικές ιδέες, μετρημένη παραγωγή, αδιαμφισβήτητες ικανότητες, αλλά ένα αποτέλεσμα που κινείται από το ενθουσιωδώς εξαιρετικό μέχρι το τελματωδώς βαρετό.
