Ανήκοντας στη συνομοταξία Killers -βλέπε «ακούγομαι Βρετανός χωρίς να είμαι»- οι Νεοϋορκέζοι Bravery με την new wave/electro-pop αναβίωση που βρισκόταν σε φουλ άνθιση τα τελευταία χρόνια, βρέθηκαν προ διετίας, όχι ακριβώς στο επίκεντρο της προσοχής, αλλά πολύ κοντά σε αυτό.
Στο δεύτερο άλμπουμ τους, The Sun and the Moon, η αγάπη για τις μουσικές που έχουν ξεπηδήσει κατά καιρούς από το «νησί» είναι ακόμα εμφανής αλλά φαίνεται ότι έχει επεκταθεί και σε άλλα είδη, που δεν κατατάσσονται στα 80s. Σαφώς οι new wav-άδικες κιθάρες και τα synthesizers είναι για άλλη μια φορά εδώ αλλά πλέον υπάρχουν αρκετές πιο ροκ επιρροές, που φτάνουν από το punk ως τους Beatles.
Μετά από μια μικρή εισαγωγή, το εναρκτήριο “Believe” ξενίζει λίγο γιατί είναι αρκετά μακριά από το σύνηθες ύφος τους. Ακολουθείται όμως από το συνθετικά δυνατό και μελαγχολικό, “This is not the End”, που είναι ίσως και το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το “Every Word is a Knife in my Ear”, φτιαγμένο για clubs και ραδιόφωνα και το “Bad Sun”, το πλησιέστερο στον παλιό τους ήχο. Τα φωνητικά του Sam Endicott αναδεικνύονται περισσότερο στα downtempo κομμάτια, είτε όταν τραγουδάει τους μακάβριους στίχους του σπαραξικάρδιου “Tragedy Bound”, είτε όταν ντύνει τα Cure ξεπατικώματα (“Above and Below”, “The Ocean”), τα οποία και κλείνουν το άλμπουμ με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Το artwork, έξυπνα χωρισμένο, σύμφωνα με τον τίτλο, σε κίτρινο (sun) και μπλε (moon) κομμάτι είναι σα να αντικατοπτρίζει το περιεχόμενο του άλμπουμ, μιας και τα περίπου 40 λεπτά διάρκειάς του κατανέμονται σχεδόν ισομερώς σε feelgood και σε …feelbad κομμάτια.Αυτό πάντως που με κάνει πραγματικά να απορώ είναι πώς από όλο το άλμπουμ, διάλεξαν να βγάλουν ως πρώτο single ένα από τα χειρότερα κομμάτια, το “Time won’t let me Go” που ακούγεται λες κι ένα συγκρότημα που τη βρίσκει με Bryan Adams πήγε στο Λίβερπουλ, ήπιε πολλές μπίρες σε μια παμπ-tribute στους Beatles και άρχισε να τραγουδάει όλο το Sgt. Pepper’s -και μάλιστα παράφωνα.
